Huisarts (1)

Na onze verhuizing was een van de vele zaken die onze aandacht vereiste, het zoeken van een nieuwe huisarts. Al snel viel de keuze op laten we hem huisarts G. noemen. In Duitsland, althans in deze contreien of misschien meer specifiek bij deze huisarts, is het niet genoeg om je eenvoudigweg aan te melden. Nee, je wordt hier totaal door de mangel gehaald voordat je in de kaartenbak van de dokter mag belanden. Er moest dus een kennismakingsgesprek worden gepland, gevolgd door uitvoerige lichamelijke onderzoeken - ten dele thuis uit te voeren met spateltjes en potjes en nog meer attributen, waarover hieronder meer - inclusief nabespreking.

Mijn eerste indruk van de huisartsenpraktijk was niet onverdeeld positief. Gezondheidscentrum G. bevindt zich namelijk IN een bejaardencentrum, en hoewel keurige, duidelijke bordjes voortdurend de weg wijzen (trap op, gang door, linksaf, enzovoorts) werd ik door de gaarkeukenachtige etensgeuren niet vrolijker op. Aan het einde van een lange gang was daar dan eindelijk de deur naar de receptie van gezondheidscentrum G. Op de gang een lange rij stoelen met klagende wachtenden en binnen bemanden drie bezige dames de balie. In dezelfde receptieruimte bevond zich nog een bed waarop ik, achter een bijna dichtgeschoven gordijn, een man ontwaarde wiens hechtingen zo te zien moesten worden verwijderd. Een beetje vreemd allemaal. De dames van de receptie liepen en riepen door elkaar, waarbij nog net geen privacygevoelige informatie van Herr Schmidt of Frau Müller werd prijsgegeven. Is dit Oeganda, of de Bondsrepubliek Duitsland? vroeg ik mij even af.

Eenmaal bij de dokter binnen was het echter een oase van rust. Herr Doktor bleek een uiterst aangename en vriendelijke man die geheel volgens de ayurvedische leer niet alleen de klacht, maar ook de gehele mens in ogenschouw neemt. Wij waren anders gewend, laat ik het maar zo zeggen. Na deze prettige kennismaking mij weer gemeld bij de assistente en wat bleek: bij het hele intakegebeuren hoort ook een slaaptest, dit om te zien of er - in geval van snurken - sprake is van slaapapneu. Nu worden er bij ons iedere nacht aardig wat bomen omgezaagd, dus zeker geen overbodige test.... De eerste keer viel het mee (meetapparaat, zuurstofmetertje, Nasenbrille), maar de tweede keer moesten wij naar bed met .... een rugzak. Hilarisch natuurlijk, maar minder leuk als blijkt dat je dit eigenlijk elke nacht zou moeten doen. De denkbeeldige conversaties zijn al niet van de lucht: 'Zullen we rugzakje-rugzakje gaan liggen?' 'De kliko moet nog naar buiten. Doe jij het even, ik heb mijn rugzak al op?'

Afijn, dat was deel 1 van onze intake. Het vervolgverslag wordt bloediger, er valt iemand bijna flauw, en ook zakt er nog een onderbroek op de enkels. Hou het in de gaten!