'Mam, jij hebt echt altijd een zonnebril op,' zei oudste laatst in de auto. 'Ja, maar ik heb ook wel weinig rimpels rond mijn ogen voor een ...-jarige.' Dat is gelukkig inderdaad zo, en oudste zoon was het met me eens. Als hij dat niet was geweest, had hij het misschien wel gezegd. Maar de rest! Die ontevreden mondhoekjes, die zich al zo'n jaar of negen geleden begonnen af te tekenen, en die alleen maar erger lijken te worden met de kommer en kwel van iedere dag. Een paar millimeter omhoog, en het zou er al veel zonniger uitzien. Ik weet wel wat ik doe als ik de loterij win. Alhoewel.... En tot mijn grote schrik ontdekte ik een week of zo geleden ook een soort eerste aanzet tot hondachtige hangwangetjes. Van die kwabjes onderaan je wangen die je toch echt meteen associeert met de oude dag. Help! Het verval! Ik denk er maar niet over na.
Mijn lieve wijze yogalerares zei eens dat we niet ouder worden, maar wijzer. Daar hou ik me maar aan vast. Want ik ga dit stukje natuurlijk niet eindigen zonder vrolijke noot.Want het voortschrijden van de levensjaren heeft ook voordelen. Veel levenservaring. Wel weten waar Abraham de mosterd haalt, ook al denken je kinderen dat jij nooit jong bent geweest en geen idee hebt hoe het er op de middelbare school aan toe gaat. Je veel minder aantrekken van wat anderen van je denken en zeggen. Niet meer die gebetenheid van toen je 25 of 30 was, ook al heeft dat ook absoluut zijn nadelen.
O ja, en als u reageert, niet flauw doen, hoor. Want ik vind het toch wel een beetje belangrijk wat men van mij vindt. Dat ik best een aardig, humorvol mens ben bijvoorbeeld. Met beginnende hangwangetjes (AAARRGHH!!), dat dan weer wel.
