Het was me het weekje wel. Voor het weekend kregen we - eindelijk!- een berichtje dat er mensen naar ons nog immer te koop staande huis-in-landelijk-gebied wilden gaan kijken. Op dinsdag gingen ze nog een keer kijken, nu met makelaar. En waat daachie-waat: ze hebben het gekocht! Waarmee de kop van deze blog natuurlijk al niet meer klopt. Natuurlijk zijn het locals die prima passen in het straatje - waar wij dat absoluut niet deden. Nog steeds kijk ik terug op die periode als op een soort parallel leven - waarbij ik de hoogtepunten aflees aan de vakanties en uitstapjes die we gedurende die jaren maakten. Dat bijvoorbeeld oudste, aangemoedigd door hysterisch moederlijk gebrul, dáár zijn eerste stapjes zette in de keuken - ach, dat zijn van die dingen, daar moet je maar mee leren leven. Hij heeft zich tenslotte wel weer voor het eerst omgerold op een Spaans balkon. Ook aangemoedigd door ouderlijke kreten ('Kom op, mannetje, je kunt het!') trouwens. Waarop onze lieve oudere buren op het balkon naast ons - die we in ons baby-enthousiasme natuurlijk helemaal waren vergeten - proostend hun glas witte wijn naar ons hieven. Prachtige herinneringen die met het verstrijken van de tijd alleen maar meer in een gouden licht lijken te baden.
Maar goed, dat hiervoor van dat parallelle leven enzo, dat lijkt u misschien overdreven. Om het uit te leggen volgt er vast nog wel eens een blog, of wie weet, een boek. What doesn't kill you makes you stronger - daarin zit wellicht een waarheid als een koe (hoe toepasselijk!) verborgen. In elk geval zal ik - en ik denk ook partner - van het huis afscheid nemen met niet meer dan een gevoel van opluchting. De plek die we nu hebben voelt nog iedere dag als een verlichting. Niet meer in elkaars vaarwater wanneer de een tv wil kijken, de ander huiswerk moet maken en de derde gewoon even rust aan haar kop wil hebben!
Het is natuurlijk prachtig dat we het huis hebben verkocht. Alleen een heel klein beetje jammer dat ik al ronkende teksten had geschreven voor enkele recentelijk aangeschafte budget-websites om de verkoop, ook bij mogelijk geïnteresseerde westerlingen, te stimuleren. Oudste was al aan het bouwen, en de eerste homepagetekst was al klaar ('hier spelen de kinderen nog gewoon op straat. En hoeft u niet eindeloos rondjes te rijden op zoek naar een parkeerplek' en 'De Achterhoek met zijn landelijke coulissenlandschap, rijke tradities en dromerige dorpjes is minder ver dan u denkt!'). Ja, leuk hè, speciaal ontworpen om argeloze al dan niet broedse westerlingen in de plattelandsval te lokken. Nou ja, ik zal de teksten wel afmaken en bewaren. Voor het geval ik een keer wooncoach wil worden. Ik weet niet of het bestaat, maar het lijkt me best een leuk beroep.
Over beroep gesproken: ik hou nu op met bloggen en ga aan de bak. Er liggen weer heel veel woordjes op me te wachten die graag teksten willen worden....
