Eenzaam maar niet alleen

Ik zal wel een van de weinige Nederlanders zijn die Eenzaam maar niet alleen nog nooit gelezen had - tot nu toe dan. Een indrukwekkend relaas over het leven van onze Moeder des Vaderlands, en een boeiend verslag van onder meer de Tweede Wereldoorlog. Ook een tijdsbeeld, in ouderwetse, soms gedragen volzinnen - van een tijd die voorgoed achter ons lijkt te liggen. Wie van de huidige facebookverslaafde, twitterende en instagrammende generatie kent nog de termen 'noenmaal' en 'valscherm'? Niks mis met lunch en parachute natuurlijk, maar toch. Ik merkte het laatst nog op tegen een van mijn kinderen: weet jij wat een lorrie is, of jujubes? Geen idee natuurlijk. Een van mijn leerkrachten op de basisschool - oma vertelt - bezigde altijd het woord 'aanstonds'. Ongetwijfeld zat ik dan, met van de warmte aan het schrift plakkende handjes, te vragen wanneer het nou eindelijk pauze was. Aanstonds dus! Ik vond dat toen ook al een heel ouderwets woord.

Maar goed: eenzaam maar niet alleen. Zo voel ik me ook regelmatig hier in mijn werkkamer achter mijn laptop. Al houdt daar de vergelijking met Wilhelmina meteen helemaal op. Ik ben hoogstens de koningin van het uitstellen, of de koningin van de goedgevulde garage of van de vele dozen eindeloos bewaarde memorabilia! Eenzaam maar niet alleen is in mijn geval: geen collega´s, geen kinderen om je heen, heerlijk om rustig door te werken, maar - inderdaad - ook wel eenzaam. Dubbel: want als je wilt schrijven, heb je gewoon rust en concentratie nodig, en liefst ook het gevoel dat een aantal uren achter elkaar te kunnen doen. Dat laatste is essentieel, want ook al doe je dat in de praktijk niet, het gevoel dat het kan, is voor mij broodnodig. Een dag waarin ik tot vijf uur 's middags de tijd aan mezelf heb, waarin ik voluit kan werken en tussendoor even iets anders doen, is voor mij een zeldzaam cadeautje. Maar ja, bij dit alles zit een praatje in de koffiehoek er natuurlijk niet in.

Volgende week ga ik voor de broodnodige variatie weer eens invallen bij een Duits bedrijf waar ik al twee keer eerder heb gewerkt. Het is maar drie dagen - om zes uur op, om half acht (!) beginnen en op mijn tandvlees rond zes uur weer thuis. Op zich niks ongewoons, maar de hele dag communiceren in een taal die je moedertaal niet is, is dodelijk vermoeiend. Absoluut weer even leuk, collega's. Ik sta dan ook zeker zeer open voor een baan erbij voor een of twee dagen in de week. Maar de hele week weer in diezelfde tredmolen? Bedompte luchtjes in de lift, vieze aftershave, vergaderingen en geroddel en gekonkel? Nein, danke!

Oat cakes & lentezon

Een tentamen of proefwerk dat je moet herkansen, en het hoeft toch ineens niet meer (je bent gewoon geslaagd). De dokter die zegt dat er uitgebreid bloed moet worden afgenomen, maar nee, het blijkt uiteindelijk gelukkig toch niet te hoeven. Denken dat je je portemonnee onderweg kwijt bent geraakt, snel naar huis geracet, en oeffff.... gelukkig, daar ligt-ie, op de tafel.

Nou ja, allemaal gevoelens die iedereen wel kent. Waar ik het in hemelsnaam over heb? Wollige lammetjes! Zachte lichtbruine veulentjes! Kinderen in speeltuintjes! Volle terrasjes en de eerste witbiertjes in de lentezon! En ja, natuurlijk ook die eerste zwaluw. Want er kan natuurlijk nog vorst komen, storm, regen en zelfs ijs en sneeuw. Maar nu voelt het alsof we de dans zijn ontsprongen: ineens is het lente, zonder dat het ooit echt winter is geweest. Off the hook. Wat een cadeautje, en wat een opluchting voor fervente winterhaters (waaronder ondergetekende, maar dat wist u vast al) - want bloesems en forsythia bloeien, en als er nog wat sneeuw en ijs komen, ach wat! Ik zie me vorige winter - die eindeloze kou tot diep in mei - nog glibberen in mijn winterbandloze autootje....

Maar het afgelopen weekend natuurlijk volop genoten van die heerlijke lentesfeer. Het diffuse licht, de zachte lucht, geuren en geluiden die ineens anders ruiken en klinken.... je zou er bijna een lentesprongetje van maken! (al maak je je middelbare blogger natuurlijk onsterfelijk belachelijk als zacht briesend veulen... dat doe ik wel heel zachtjes als niemand het hoort). Een mooie zaterdag gehad in Amsterdam, bij vrienden en in het Scheepvaartmuseum: mooi gerenoveerd, interactief en groot enthousiasme opwekkend bij de kinderen. Daarna nog heel veel pakjes oat cakes gehamsterd bij de tot nu enige Marks & Spencer in Nederland (wanneer gaat-ie in Den Haag open?), verrukkelijke haverbiscuits die naturel al lekker zijn, maar ook niet te versmaden met wat kaas. En een glaasje rosé in de late middagzon.