Optelsommetjes

9 maanden oud, en volop in de hondenpuberteit!

Zo teruglezend vind ik dat het wel weer eens tijd wordt voor een leutige blog. Op het moment zelf is het helemaal niet leutig, maar als je het zo opschrijft wel: optelsommetjes met een hond. Waarbij het begrip 'hond' uiteraard voorkomt in het deel van de som vóór het =-teken. (Dus niet: pavlovreactie + vacht = hond, bijvoorbeeld). De uitkomst is op dit moment, in ons geval, helaas vaak negatief - in overdrachtelijke zin dan. Ook wordt de uitkomst van de som opvallend vaak vooraf gegaan door de woorden 'volslagen', 'complete' of 'totale'. Voorbeeldje: hond + puberteit = complete ramp.

Zo heeft onze Cisco de laatste tijd wat last van hormonale schommelingen. De hondenpuberteit dus. En wij maar denken dat het aan tekortkomingen in onze toch zo vlijtige en consequente opvoeding lag! Hond + rennende kinderen = ook zo eentje. Eventueel, maar niet noodzakelijkerwijs, te combineren met hond + puberteit. Cisco heeft in de afgelopen tijd al menig kind de stuipen op het lijf gejaagd - maar echt, hij wil alleen maar spelen! Laatst kreeg Cisco, die op dat moment op een veldje losliep, twee broertjes in de peiling. Knulletjes van een jaar of zes, zeven, met knalrode shirtjes aan. Yes.... spelen! Niet dus. Broertje 1 bleef rustig staan, maar broertje 2 werd bang en begon rondjes te rennen. Er kwam heel wat vrouwkracht aan te pas om knulletje en hond te scheiden: ene arm beschermend om het jongetje heen (die wilde natuurlijk alleen maar naar mama) en andere arm de hond afwerend. Er gebeurde in wezen niets - maar het kwaad was al geschied. Toen zijn mama aan het geschrokken jongetje vroeg: Gaat het? was het antwoord: Nee. En toen heel zachtjes erachter aan: ik heb in mijn broek geplast.... Dat dit niet kan, is natuurlijk duidelijk. We doen er dan ook alles aan om het probleem te verhelpen....

Nog wat voorbeeldjes. Hond + vrienden = soms niet gemakkelijk (neem je je hond mee naar het absoluut onberispelijke huis van vrienden in een drukke stad?). Hond + mountainbiker = totaal onhoudbaar. Hond + pas gegierde akker = compleet goor. Hond + papiermand = overloop helemaal vol met papiersnippers. Zucht.

Maar.... er zijn ook heel veel leuke! Zo is een hond heel trouw, gezellig en een echte aanvulling op het gezin. Uh.... ik weet er even niet meer. Probeert u zelf wat optelsommetjes, heus, het is héél makkelijk. De sommetjes dan, hè, niet de opvoeding!

Verlate ode aan moeder (s)

Mijn moeder Gerda, waarschijnlijk 1976

Door de blog van mijn Amerikaanse vriendin ter gelegenheid van moederdag bedacht ik me dat ik daarover eigenlijk niets geschreven heb. Heb sowieso al een hele tijd niets gepost, maar ik ben er nog hoor, handjevol trouwe lezers. Natuurlijk heb ik zelf moederdag gevierd, mooie cadeautjes gekregen en een brunch die met frisse tegenzin - laten we het aardig formuleren - door zoonslief werd geprepareerd. Heerlijk buiten op het balkon, onder de parasol, met gerookte zalm, verse smoothie en andere lekkernijen.

Mijn eigen moeder had niets met moederdag. Waarschijnlijk zei ze meestal zoiets als ik nu ook doe: je kunt ook het hele jaar een beetje aardig zijn of eens iets voor je moeder doen. Daar is geen speciale moederdag voor nodig. Commerciële onzin, vond ze het een beetje. Misschien is het daardoor dat ik op moederdag niet extra emotioneel ben of bijzonder aan mijn moeder denk. Dat doe ik toch wel - op onverwachte momenten, zo door het jaar heen. Mijn jeugd kwam onlangs weer erg dichtbij doordat ik weer e-mailcontact heb met een 'oude' (correspondentie) vriendin. Toen we een jaar of twaalf waren, ontmoetten we elkaar op vakantie in Drenthe en zijn elkaar blijven schrijven, de meest mallotige brieven en bijbehorende volgekliederde en -getekende enveloppen die pubers maar kunnen bedenken. Zij woonde in Amsterdam, ik in het midden van het land, en over-en-weer logeren was iets waar je lang naar uitkeek. Door de uitwisseling van verhalen nu komen die jeugdjaren en vooral de ziekte en het overlijden van mijn moeder weer dicht om mij heen staan, soms op een confronterende manier.

Het is vandaag zo'n ongelooflijk prachtige lentedag - klassiek warm lenteweer dat van alle eeuwen is. Lammetjes, frisgroene blaadjes, heerlijke geuren in het bos. Jongste kind is thuis vanwege de (lange!) meivakantie, ik werk, tussendoor laten we samen de hond uit. Gewoon heerlijk gekeutel. En ik denk aan die paar woorden die mijn moeder ooit tegen mij zei toen het al lang duidelijk was dat ze niet meer beter zou worden, een paar woorden maar...: 'Ik had mijn kleinkinderen zo graag willen zien.' Mam, ze zijn er, en het gaat goed met ons allemaal. Waarom zit ik dan toch met tranen in mijn ogen achter mijn computer? Op deze stralende dag in mei.