Het zit zo: we waren afgelopen zaterdag even op bezoek bij degene die onze verwarming heeft geïnstalleerd omdat er nog wat paperassen en gegevens moesten ingevuld. Deze beste man heeft een dochtertje van 3 en dat dochtertje heeft natuurlijk vele barbies. Die zaten, naast de eettafel, keurig op een rijtje gerangschikt op de vloer - naast het keukentje en allerlei andere zoete meisjesspeeldingetjes. En what's more: die barbies - die nog van de mama waren geweest - hadden ook baby's, ook al met dat prachtige volle golvende lichtblonde haar. Het bracht me ineens terug naar mijn eigen barbietijd.
Laat ik voorop stellen dat ik geen 3 was, maar 10 of misschien zelfs wel 11 of 12 (denk schaamrood op kaken) toen ik nog met barbies speelde. Dat heeft trouwens helemaal niets met het verhaal te maken, maar ik heb zo het vermoeden dat meisjes van 11 of 12 met al hun selfies met duckfaces heel ergens anders mee bezig zijn dan ik met mijn brave barbies. Barbie 1 - een echte met lang blond steil haar - was al snel gehandicapt geraakt, waarschijnlijk doordat ik haar wat te hardhandig avonturen in de achtertuin had laten beleven. Die overigens niets met Ken te maken hadden, want Ken had ik niet. Barbie was dan ook haar "poten" kwijtgeraakt zoals ik het placht uit te drukken. Die benen had ik weer in de kom weten te wringen met behulp van een stuk dik elastiek met haakjes eraan uit de naaidoos van mijn moeder. Maar het kwam nooit meer goed met barbie. Gelukkig had zij haar uitgebreide collectie plastic pumps in foeilelijke jarenzeventigtinten (geel, lila enzovoorts) nog. Ze heeft hierop nog jaren voortgestrompeld.
Mijn andere pop was een wat frisser en vlotter exemplaar met donkerrode krullen en sproeten en was voorzien van een kittige naam als Loeki of Nikki. Ik kan me niet herinneren of zij ook gehandicapt is geraakt, maar feit is dat zowel barbie als Loeki of Nikki ooit bij een van de vele verhuizingen het veld hebben geruimd. Ja, ik had er maar twee!
Zoals zo vaak vraagt u zich nu af wat de moraal van dit verhaal is. Nou, da's toch duidelijk: ik wil een barbie! Want hoe blij ik ook met mijn twee gezonde, leuke en slimme jongens ben - een barbie blijft toch iets wat elke vrouw graag ziet rondslingeren in huis. Inclusief baby's, maxi-cosi's, kapsalon, paarden, kleren, schoenen en vooruit dan maar: inclusief Ken.
En hieronder nog zo'n mooie herinnering. Kent u haar nog??????
