Nu het deze dagen alleen maar over de Brexit gaat, is het misschien wel leuk om ook eens aandacht te besteden aan dat ándere Europese land met zijn vele merkwaardigheden. (De titel van deze blogpost is trouwens ontleend aan een uiterst vermakelijk boekje van Herman Koch, Harmen van Straaten en anderen, waarin Nederlandse auteurs schreven over hun waargebeurde, catastrofale ervaringen in en met Frankrijk). Hieronder ons eigen horrorverhaal.
Tien jaar geleden boekten wij in de Provence, in de heuvels buiten Bandol, een week chambre d' hôtes. Onze zoons waren 5 en 2 - en dat hadden wij ook opgegeven bij de eigenaresse. Kinderen waren van harte welkom. De foto's zagen er fantastisch uit - een ruim huis, helemaal in Provençaalse stijl, met een schitterende grote tuin met grasveld en bloeiende struiken en uiteraard, iets verder van het huis gelegen, een zwembad. De eigenaresse - laten we haar Sophie noemen (echte naam bij redactie bekend) - en haar gezin woonden er ook en wij huurden een van de door madame herself tot in de puntjes gedecoreerde kamer met een kleine aparte ruimte voor kinderbedjes en aansluitend badkamer.
Het bezoek begon al raar: tijdens een telefoontje naar ons logeeradres om te melden dat we in aantocht waren, bleek dat de Franse televisie opnames zou komen maken, juist als wij zouden arriveren. In het Franse landelijke journaal (echt waar!) beleefden we dus onze "ten seconds of fame" - nou ja, twee seconden dan. Dus onderweg nog gauw de gemakkelijke reisbroek en stom t-shirt met stierenopdruk verwisseld voor iets schoons (t-shirt en rokje).
Toen het tv-geweld was geluwd, was de eerste indruk goed. Alles zag er prachtig verzorgd uit. Ware het niet dat Sophie, die een kinderstoel voor ons schattige kleintje had neergezet, ons jongste kind bekeek alsof het een exotisch insect was, met daarbij het enige commentaar: Oh - il est grand. Duh, het is een Nederlands kind en ja, hij wordt over vier maanden drie. Direct na aankomst kregen we al ruzie met onze arrogante gastheer en -vrouw: de kinderen, die het appartement hadden bestormd, stonden enthousiast over hun mooie nieuwe plekje op de bedden te springen. Daar kwam manlief al aan - dit was niet de bedoeling, want je hoorde alles door die dunne muren, hun woonvertrek grensde direct aan onze gîte. Nou ja, daar konden we nog wel inkomen, en we maanden de jongetjes tot stilte.
De toon was gezet. Ik weet niet meer wat er verder nog was waardoor direct die eerste avond al de stemming compleet vergald was. Wel herinner ik me - de Franse taal niet voldoende machtig voor een uitgebreide discussie en partner/man al helemaal niet - dat ik huilend van onmacht terug ben gestampt naar onze kamer. Vertrekken was geen optie - we hadden het verblijf al helemaal van tevoren betaald en het was bovendien hoogseizoen. Dus maakten we er het beste van, voortdurend angstvallig kijkend of de kinderen niet iets deden wat niet mocht (zoals krijten op de tegels van ons terrasje of de hond aan zijn staart trekken.... natuurlijk wel). Er was een heerlijk hoekje buiten om te ontbijten. Dat de kinderen alleen op stoeltjes zónder kussentjes mochten zitten - allez. Dat wij bij het ontbijt toast kregen waar het zwart van was afgekrabd, en de hond brioche kreeg - nou ja. Maar dat we geen lawaai mochten maken in het zwembad - de bejaarde buurvrouw was de weduwe van een hoge militair, vous comprenez? en dan weet je het wel - en dat we er bovendien maar tot 19.00 uur in mochten, dat was het allerergste. Het was bloedheet en wat doe je dan als je met goed fatsoen pas op zijn vroegst om 20.00 uur aan tafel kunt? Juist: klieren. Of de hort op. We waren die week veel de hort op.
Ergens op de vierde of vijfde dag kwamen we laat in de middag terug van een uitstapje en werden begroet door een gehavende Sophie: arm in het gips en diverse hechtingen in haar hoofd en schaafwonden op schouders en gezicht. Ze was misgestapt op het laddertje naar hun slaap-entresol en er vanaf gesodemieterd. God, wat heeft partner gelachen! Er was dus toch gerechtigheid!
Tien jaar geleden boekten wij in de Provence, in de heuvels buiten Bandol, een week chambre d' hôtes. Onze zoons waren 5 en 2 - en dat hadden wij ook opgegeven bij de eigenaresse. Kinderen waren van harte welkom. De foto's zagen er fantastisch uit - een ruim huis, helemaal in Provençaalse stijl, met een schitterende grote tuin met grasveld en bloeiende struiken en uiteraard, iets verder van het huis gelegen, een zwembad. De eigenaresse - laten we haar Sophie noemen (echte naam bij redactie bekend) - en haar gezin woonden er ook en wij huurden een van de door madame herself tot in de puntjes gedecoreerde kamer met een kleine aparte ruimte voor kinderbedjes en aansluitend badkamer.
Het bezoek begon al raar: tijdens een telefoontje naar ons logeeradres om te melden dat we in aantocht waren, bleek dat de Franse televisie opnames zou komen maken, juist als wij zouden arriveren. In het Franse landelijke journaal (echt waar!) beleefden we dus onze "ten seconds of fame" - nou ja, twee seconden dan. Dus onderweg nog gauw de gemakkelijke reisbroek en stom t-shirt met stierenopdruk verwisseld voor iets schoons (t-shirt en rokje).
Toen het tv-geweld was geluwd, was de eerste indruk goed. Alles zag er prachtig verzorgd uit. Ware het niet dat Sophie, die een kinderstoel voor ons schattige kleintje had neergezet, ons jongste kind bekeek alsof het een exotisch insect was, met daarbij het enige commentaar: Oh - il est grand. Duh, het is een Nederlands kind en ja, hij wordt over vier maanden drie. Direct na aankomst kregen we al ruzie met onze arrogante gastheer en -vrouw: de kinderen, die het appartement hadden bestormd, stonden enthousiast over hun mooie nieuwe plekje op de bedden te springen. Daar kwam manlief al aan - dit was niet de bedoeling, want je hoorde alles door die dunne muren, hun woonvertrek grensde direct aan onze gîte. Nou ja, daar konden we nog wel inkomen, en we maanden de jongetjes tot stilte.
De toon was gezet. Ik weet niet meer wat er verder nog was waardoor direct die eerste avond al de stemming compleet vergald was. Wel herinner ik me - de Franse taal niet voldoende machtig voor een uitgebreide discussie en partner/man al helemaal niet - dat ik huilend van onmacht terug ben gestampt naar onze kamer. Vertrekken was geen optie - we hadden het verblijf al helemaal van tevoren betaald en het was bovendien hoogseizoen. Dus maakten we er het beste van, voortdurend angstvallig kijkend of de kinderen niet iets deden wat niet mocht (zoals krijten op de tegels van ons terrasje of de hond aan zijn staart trekken.... natuurlijk wel). Er was een heerlijk hoekje buiten om te ontbijten. Dat de kinderen alleen op stoeltjes zónder kussentjes mochten zitten - allez. Dat wij bij het ontbijt toast kregen waar het zwart van was afgekrabd, en de hond brioche kreeg - nou ja. Maar dat we geen lawaai mochten maken in het zwembad - de bejaarde buurvrouw was de weduwe van een hoge militair, vous comprenez? en dan weet je het wel - en dat we er bovendien maar tot 19.00 uur in mochten, dat was het allerergste. Het was bloedheet en wat doe je dan als je met goed fatsoen pas op zijn vroegst om 20.00 uur aan tafel kunt? Juist: klieren. Of de hort op. We waren die week veel de hort op.
Ergens op de vierde of vijfde dag kwamen we laat in de middag terug van een uitstapje en werden begroet door een gehavende Sophie: arm in het gips en diverse hechtingen in haar hoofd en schaafwonden op schouders en gezicht. Ze was misgestapt op het laddertje naar hun slaap-entresol en er vanaf gesodemieterd. God, wat heeft partner gelachen! Er was dus toch gerechtigheid!
Dochterlief van een jaar of 14 verzorgde vanaf nu het ontbijt - en table d'hôte zat er ook niet meer in (dat ene diner was fantastisch, dat moet ik haar wel nageven). De andere twee kinderen zorgden wel dat ze uit de buurt bleven van madame inmiddels-toch-niet-meer-zo-perfect. Dat er intussen ook een paar Walen waren gearriveerd met wie Sophie en familie wèl normaal konden praten, deed de stemming helemaal naar het nulpunt zakken.
Toen we vertrokken, zat die arrogante man van Sophie op zijn tractor - hij scheen dokter te zijn in Toulon, maar daar merkten we niet veel van - en vond het niet nodig om even afscheid te nemen. We reden in één ruk door naar de Costa Brava waar we een heerlijk appartement betrokken waar we op onszelf waren en de hele warme dag en zwoele avond konden genieten van drie zwembaden. Manlief ging op het ruime terras zitten, trok een koud biertje open en zei zielstevreden: Hè, hè - eindelijk vakantie.
