Er was al het scharrelei, de scharrelkap en het scharrelvarken. In het Engels wel aangeduid met de term 'free range' waardoor ik ooit, in een jong en knapper verleden, door een collega ben aangeduid als 'free range secretary'. Ik weet niet meer waar het op sloeg. En... dankzij de crisis is er nu ook de scharrelmama.
Hoeveel mama's zouden er vandaag weer hebben lopen scharrelen? Arm zijn is duur, hoe gek dat ook klinkt. Want tijd is geld, en wanneer je de eindjes voortdurend aan elkaar moet knopen, ben je dus veel bezig met inefficiënt koopgedrag, tijdtechnisch gezien dan. Want tanken: peperduur. Dan maar € 20 erin, en na een dag of wat kun je weer naar de pomp lopen (rijden). Dat kost dus al 10 minuten extra. Omrijden naar een andere winkel omdat de pizza's daar in de aanbieding zijn: kost ook weer 20 minuten heen en terug... Mama's scharrelen wat af deze dagen. Voor de mama's die dat ook nog eens met een veeleisende baan moeten combineren is dat helemaal vermoeiend.
Gisteren heb ik ook wat gescharreld. Herfstzonnetje op mijn verenkleed, stro onder mijn pootjes, het was goed uit te houden eigenlijk.... Nou ja, deze scharrelmama scharrelde dus wat bij de Action en de Appie, en ging ook nog terug om een paar jongensbroeken te ruilen bij een modeketen die vooral bekend is in het oosten en noorden van ons land. Dit ruilen had aardig wat kippenpootjes in de aarde, want hoofdrekenen, daar doet de jongere generatie niet meer aan. Ook cheffin (40 plus) kwam er niet meer uit vanwege de veelheid aan kortingen op het originele kassabonnetje. Zucht. Ik moest plassen. Dan maar even naar de wc, om eenmaal terug te constateren dat de dames er nog niet uit waren. Zucht. Achter mij had zich inmiddels een hele rij grijzende plattelanders gevormd, die hun ziel in lijdzaamheid aan het bezitten waren. Bedrijfsleider (inderdaad, een man! hoe lekker rolbevestigend!) kwam erbij en loste het rekenraadsel op. Gelijktijdig rekende ik ijverig mee op de achterkant van een bonnetje. Pfffff. Hier zien ze me voorlopig niet meer terug. Misschien als ik wat meer tijd heb. Of geld. Of allebei.
O ja, over scharrelkippen gesproken. Wist u dat het heel erg leuk is om een kip vast te houden, en er dan kunstjes mee te doen? De kop blijft namelijk altijd op dezelfde plaats. Wel zachtjes doen, hoor, en niet stiekem knijpen!! Voor
inspiratie: http://www.youtube.com/watch?v=nLwML2PagbY
woensdag 2 oktober 2013
dinsdag 1 oktober 2013
Inferno
Vergeet de angstaanjagende, nachtmerrieachtige visioenen van Jeroen Bosch. Vergeet Dante's Inferno. Vergeet de allerduisterste krochten van de hel. Ga naar de 50 plusbeurs!
Natuurlijk, zo erg is het niet. Maar ik zou zeggen: oordeelt u zelf! Zie foto's hieronder. Wat kun je trouwens verwachten wanneer je sowieso niet erg gecharmeerd bent van massa's vakantievierende Nederlanders, overvolle stranden en vooral: kortingsbonnetjes. Want daar, zo leek het, moest een bezoek aan de 50 plusbeurs eenvoudigweg mee beginnen. Misschien moet je zelfs wel zo ver gaan om te zeggen dat het daarom draait, getuige het grote aantal boodschappenkarretjes dat meegetrokken dan wel -gezeuld werd. Gewapend met een geprint toegangsbewijs inclusief bonnetje voor een gratis taartpuntje (hoe wij tot deze verstandsverbijsterende beslissing kwamen, volgt later) begaven wij ons zo'n twee weken geleden naar Utrecht. Auto geparkeerd, waarbij we natuurlijk - want 50 plus - de afslag naar het parkeerterrein misten ('Er stond toch P3 en P4?' 'Nee, P6, muts!'). Bij de ingang werden we direct met onze neus op de feiten gedrukt:
Dit had natuurlijk een overduidelijke indicatie moeten zijn dat het hier niet (of juist wel) pluis was. Eenmaal binnen bleek dat je minstens 20 minuten in de rij moest staan om je gratis taartpuntje te scoren. Sorry, hoor, maar ik ben toch niet gek, om maar eens even een bekende reclameslogan aan te halen. Na een halfuur de atmosfeer van enkele hallen 50 plusbeurs te hebben ingeademd, was het tijd voor koffie. Mèt gratis taart, op een rustig plekje zonder eindeloze wachtrij, want zo zijn we dan ook wel weer.
Best leuk, maar we vonden het welletjes na een paar uur campers, elektrische fietsen, reisbureaus en incontinentieluiers. Bij laatstgenoemde stand waren ook goodies te kriijgen, waarvoor je uiteraard in de rij moest. (Partner: daar ga je toch niet staan, iedereen weet dan toch dat je lekt!) Maar er waren ECHT mooie en interessante stands - echt! En er liepen natuurlijk ook gewoon normale, vlotte (of is dat een 50 pluswoord?) - zij het grijzende - 50 plussers rond. We hebben zelfs bijzonder nuttige informatie opgedaan. Waarvoor dat was, dat verklappen we natuurlijk niet. Het was niet voor een leuke reis (jammer!) en ook niet voor de waterige slipjes (gelukkig maar!).
Op onze weg naar de uitgang liepen we in het reisgebeuren nog tegen onderstaand bord aan. Sorry, hoor, te leuk om u te onthouden, de naam van de organisatie heb ik eraf geknipt. Niet dat dat veel helpt, want eigenlijk was ik mede uit acquisitieoverwegingen naar de beurs getogen. Niemand die mij nu nog vraagt om teksten voor elektrische fietsen of breipatronen te schrijven. Was al nooit mijn forte. Ik zal me nog eens oriënteren op de reisorganisaties, meer mijn ding. Al was het alleen maar om ooit zelf weer eens op reis te kunnen.... maar dan graag iets verder dan Utrecht.
Natuurlijk, zo erg is het niet. Maar ik zou zeggen: oordeelt u zelf! Zie foto's hieronder. Wat kun je trouwens verwachten wanneer je sowieso niet erg gecharmeerd bent van massa's vakantievierende Nederlanders, overvolle stranden en vooral: kortingsbonnetjes. Want daar, zo leek het, moest een bezoek aan de 50 plusbeurs eenvoudigweg mee beginnen. Misschien moet je zelfs wel zo ver gaan om te zeggen dat het daarom draait, getuige het grote aantal boodschappenkarretjes dat meegetrokken dan wel -gezeuld werd. Gewapend met een geprint toegangsbewijs inclusief bonnetje voor een gratis taartpuntje (hoe wij tot deze verstandsverbijsterende beslissing kwamen, volgt later) begaven wij ons zo'n twee weken geleden naar Utrecht. Auto geparkeerd, waarbij we natuurlijk - want 50 plus - de afslag naar het parkeerterrein misten ('Er stond toch P3 en P4?' 'Nee, P6, muts!'). Bij de ingang werden we direct met onze neus op de feiten gedrukt:
Dit had natuurlijk een overduidelijke indicatie moeten zijn dat het hier niet (of juist wel) pluis was. Eenmaal binnen bleek dat je minstens 20 minuten in de rij moest staan om je gratis taartpuntje te scoren. Sorry, hoor, maar ik ben toch niet gek, om maar eens even een bekende reclameslogan aan te halen. Na een halfuur de atmosfeer van enkele hallen 50 plusbeurs te hebben ingeademd, was het tijd voor koffie. Mèt gratis taart, op een rustig plekje zonder eindeloze wachtrij, want zo zijn we dan ook wel weer.
Best leuk, maar we vonden het welletjes na een paar uur campers, elektrische fietsen, reisbureaus en incontinentieluiers. Bij laatstgenoemde stand waren ook goodies te kriijgen, waarvoor je uiteraard in de rij moest. (Partner: daar ga je toch niet staan, iedereen weet dan toch dat je lekt!) Maar er waren ECHT mooie en interessante stands - echt! En er liepen natuurlijk ook gewoon normale, vlotte (of is dat een 50 pluswoord?) - zij het grijzende - 50 plussers rond. We hebben zelfs bijzonder nuttige informatie opgedaan. Waarvoor dat was, dat verklappen we natuurlijk niet. Het was niet voor een leuke reis (jammer!) en ook niet voor de waterige slipjes (gelukkig maar!).
Op onze weg naar de uitgang liepen we in het reisgebeuren nog tegen onderstaand bord aan. Sorry, hoor, te leuk om u te onthouden, de naam van de organisatie heb ik eraf geknipt. Niet dat dat veel helpt, want eigenlijk was ik mede uit acquisitieoverwegingen naar de beurs getogen. Niemand die mij nu nog vraagt om teksten voor elektrische fietsen of breipatronen te schrijven. Was al nooit mijn forte. Ik zal me nog eens oriënteren op de reisorganisaties, meer mijn ding. Al was het alleen maar om ooit zelf weer eens op reis te kunnen.... maar dan graag iets verder dan Utrecht.
Abonneren op:
Posts (Atom)