Donkere dagen

Een gelukkig nieuwjaar gewenst voor iedereen die dit leest! Ik meen het van harte, maar heb zelf weinig met de jaarwisseling en het begin van zo'n nieuw, koud en leeg jaar. Brrr. Januari moet maar snel om, februari ook, en dan zullen we wel eens zien. In de zon en de warmte leef ik volop, in de winter overleef ik (dat dan weer wel, ondanks een al meer dan twee jaar bestaand gebrek aan gerieflijke verwarming!).

Voor wie in deze donkere dagen vol terreur behoefte heeft om zich te warmen aan een - al dan niet vals - gevoel van veiligheid - doe als ik! Wandelen en zoveel mogelijk daglicht vergaren helpt niet voldoende bij een winterdepressie, evenmin als het gluren in zo'n leuke blauwe daglichtlamp. Vluchten in zonovergoten jeugdherinneringen lijkt de enige uitweg. Op die momenten lijkt het net alsof ik in een enorme trechter naar beneden kijk, en ze zie liggen - in een spiraal als een klassiek Frans trappenhuis, als grote glanzende presse-papiers....

Op je knie vallen en voor de eerste keer niet huilen en weten dat je al heel groot bent. Leren fietsen. Eindeloos spelen aan zee, zand in je haar, tussen je tanden en op je krentenbol. De smaak en consistentie van polenta in een -toen nog- Joegoslavisch hotel. Dennenkoeken eten als je naar het zwembad ging. Bramen plukken, waar mijn moeder dan later diepdonkere, zoete jam van kookte. Dampo op flanellen lappen. Zelf een platenspeler knutselen en doen alsof je Engelse liedjes zong. Die keer dat ik op de camping door de knapste jongen daar aanwezig (slank, gebruind, zwart glanzend haar...) werd opgehaald om te gaan zwemmen (voor de goede orde: ik was 10!). Een heel vroege ochtend in de zomer, toen ik met mijn opa op een bankje tussen de hevig geurende rozen zat. Het vreemd mysterieuze en tegelijk geruststellende diepblauwe licht van het lampje in de logeerkamer bij andere oma en opa. De brintapap van oma, met een houten lepel. Koninginnedag. De floxen en lupines in onze zijtuin. Eindeloze zwerftochten met schoolvriendinnetje D. en onze hondjes - wij waren natuurlijk wees en dakloos, en hadden alleen elkaar en de hondjes nog. Met jeugdvriendin J. op blote voeten in het bos lopen in jurken van indiakatoen.

En nog veel meer. Een prentenboek vol herinneringen in polaroidkleuren. Het leven strekte zich eindeloos voor je uit, badend in zonneschijn, barstensvol mogelijkheden. Zo spannend! En hoewel ik alles koester wat ik nu heb, zou ik zo graag nog eens een dag beleven als zorgeloos kind. En verse, witte boterhammen met aardbeien eten, tussen de middag, als je van school kwam. Die was ik nog vergeten. O ja, en huilen bij het Wilhelmus!