Dag lieve Jack

Een verdrietig bericht vandaag. Onze kat Jack is vannacht overleden. We deelden lief, leed en knuffels met haar. De laatste tijd vooral leed, omdat Jack anderhalf jaar geleden ineens begon te kwijnen. Als ze (Jack was een poes, al zou je dat aan haar naam niet zeggen) een mens was geweest, zou je hebben gezegd dat ze depressief was. Een paar onderzoeken en een ECG later bleek dat Jack, pas zes jaar oud, leed aan hartfalen. Heel langzaam ging ze achteruit. Als ze een terugval had, kreeg ze soms vitamine B en vocht toegediend waardoor ze wat leek op te leven. Maar haar lichaam en vooral haar arme hartje hebben het niet kunnen oppakken....

Gisteravond werd duidelijk dat Jack aan de allerlaatste fase van haar verder prachtige kattenleven was begonnen. Heel veel tranen bij de kinderen.... want we waren tot de conclusie gekomen dat het echt niet langer ging, en hadden een afspraak met de dierenarts gemaakt voor zaterdagochtend. Jack zat ineengedoken in de kattenbak en je  moest goed kijken om te zien of ze nog leefde. Jack, al enorm afgevallen, was een zielig hoopje kat dat in alles uitstraalde: laat me maar, laat me maar gaan. Vanochtend om half negen een heleboel tweetonig gehuil, en oudste rende de trap op. Wij waren net wakker, en ik had D. net slaperig gevraagd: Leeft ze nog? Hij was nog niet beneden geweest, in de badkamer, maar daar lag, zo bleek, Jackje dood op de vloer.

Vanochtend in plaats van naar de dierenarts naar het dierencrematorium gegaan. Een afscheid vol emoties volgde, en we legden vier prachtige rozen neer die Jack op haar laatste reis gaan vergezellen. Lieve Jack, je hebt ons heel veel liefde en plezier gegeven. Dank je. We hopen dat je op een mooie, lichte en rustige plek bent waar je geen pijn en angst meer kent.

Alles wat je altijd al wilde weten over Schenkenschanz maar niet durfde te vragen

Bij wijze van 'een frisse neus halen' (ik hoor het mijn moeder nog zeggen) maakten wij afgelopen zaterdag, de moeder van alle druilerige dagen, een uitstapje naar Schenkenschanz. Van een vriendin die lang geleden hier in de regio woonde, had ik gehoord dat het een oud vestingstadje was. Romantische beelden van ridders, burchten en stoere, eeuwenoude stadsmuren doemden onmiddellijk op. Toen ik voor vertrek las dat het stadje slechts 95 (volgens andere bronnen 120) inwoners telde, begon ik te twijfelen. Maar goed, we moesten allemaal nodig gelucht worden, dus op naar Schenkenschanz, hier hemelsbreed nog geen 10 kilometer vandaan.

Met steeds een geruststellend zicht op ons eigen heuvelruggetje reden we over een weggetje door de uiterwaarden van de machtige Rijn. De natuur bleek alleen grijs en groen en een toefje beige op het palet te hebben. Het binnenrijden van het dorp Griethausen maakte het er niet vrolijker op. Op de terugweg hebben we trouwens, enigszins melig, nog vergeefs gezocht naar een supermarkt. Er was wel een (gesloten) kiosk, een kroeg en een of andere onderdelenwinkel waar dit soort gehuchten het patent op lijkt te hebben. Gauw op naar Schenkenschanz dan maar. Over de grauwgroene weilanden vlogen enorme zwermen ganzen die met hun geschreeuw aan deze februaridag een nog grotere naargeestigheid verleenden. Schenkenschanz, zo memoreerde ik, ondertussen het gekibbel om een of ander kerstpoppetje op de achterbank negerend, was op twee manieren te bereiken: over de weg, en vanuit het nabijgelegen Düffelward via een pontje. Die laatste mogelijkheid roept de nodige vragen op, want ook dit dorpje heeft geen voorzieningen (sorry, we hebben het niet gecheckt).

Ineens stonden we er: op een heus parkeerterreintje buiten de poorten van Schenkenschanz. Bij de bushalte (geen foto) kwamen we erachter dat de bus hier twee keer per dag gaat. De poort was eigenlijk een soort sluis die bij hoogwater kan worden gesloten. Nooit gezien, een heel plaatsje dat zo afgesloten kan worden! Maar dat was het dan ook wel. Het stadje schijnt 47 huizen te tellen, en hoewel er pogingen zijn gedaan om het hoofdstraatje wat te verlevendigen met plantenbakken en andere tuinaccessoires, bleef het maar een morsig geheel. En wij maar denken dat wij afgelegen woonden.... Maar, zo zult u tegenwerpen, wij hebben het schattige Schenkenschanz geen eerlijke kans gegeven. We hebben het bezocht op een van de druilerigste en meest naargeestige dagen van het jaar. Mmm... misschien toch in de zomer eens teruggaan? Mocht u er zelf trouwens bij mooi weer willen overnachten: er zijn diverse mogelijkheden. Wacht u voor de hond.

Gelukkig was er even buiten het stadje nog wat porijs. Slalommend rond de ganzenpoep hebben we dus toch onze frisse neus nog gehaald.

Es-Ie-Ooh

Eindredacteur zoekt opdracht. Ervaren tekstschrijver zoekt klus. Of moet ik zeggen: eindredacteur zoekt freelance opdracht? Of: Tekstschrijver zoekt opdrachten? Eerlijk, ik weet het echt niet. Dat heeft namelijk allemaal te maken met SEO, en dat schijnt een aparte tak van sport te zijn. Ik word weleens moedeloos van al die vragen om SEO-teksten, SEO-webteksten enzovoorts. Ik bedoel: als je vakantiehuisjes in Frankrijk verhuurt, zorg je er toch voor dat op je website de woorden 'vakantiehuisjes' en 'Frankrijk' veel voorkomen? Gelukkig krijg je de lijst van de gewenste woorden als tekstschrijver er meestal bijgeleverd. Dat maakt het dan weer wat gemakkelijker. Ik zou het maar vervelend vinden als ik bij het schrijven van een leuke, pakkende, creatieve tekst voortdurend aan Es-Ie-Ooh zou moeten denken.

Maar goed: de eerste regels van dit bericht zijn niet uit de lucht gegrepen. Januari was al nooit mijn favoriete maand, om het wintergeklaag nog maar even voort te zetten, maar nu mijn freelance eindredacteurschap eind vorig jaar is geëindigd, ben ik weer druk zoekende naar werk. Het liefst een min of meer vaste eindredactieklus. Mijn vingers kriebelen alweer om hieraan te beginnen. Het was echt even afkicken van de regelmaat en de structuur, en eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Zet mij maar gewoon 's ochtends (niet al te vroeg!) achter mijn bureau met een kop koffie en laat mij lekker de hele dag werken. Met de nodige onderbrekingen voor het halen van de kinderen natuurlijk. Dan ben ik het meest happy!

Helaas: mijn pogingen hebben nog geen concrete vruchten afgeworpen. Maar ik heb nog heel wat op de rol staan. Gewoon stug doorgaan, dan komt het vanzelf. Op mijn prikbord hangt een spreuk die ik heel mooi en waar vind: als je in beweging komt, ontstaat de weg vanzelf.

Ondertussen werk ik min of meer door (moeilijk voor iemand die het liefst wat structuur heeft!) en zorg dat mijn administratie op orde is. En het belangrijkste werk deze week: het ondersteunen van onze oudste die deze week de Citotoets doet! Dat betekent lekker voedzame ontbijtjes maken 's ochtends en 's avonds op tijd naar bed met een warme kruik. En vanmiddag, om het hoofd leeg te maken, een paar keer op de slee naar beneden, want het is weer zover: er ligt hier 10 cm sneeuw!