Dag lieve Jack

Een verdrietig bericht vandaag. Onze kat Jack is vannacht overleden. We deelden lief, leed en knuffels met haar. De laatste tijd vooral leed, omdat Jack anderhalf jaar geleden ineens begon te kwijnen. Als ze (Jack was een poes, al zou je dat aan haar naam niet zeggen) een mens was geweest, zou je hebben gezegd dat ze depressief was. Een paar onderzoeken en een ECG later bleek dat Jack, pas zes jaar oud, leed aan hartfalen. Heel langzaam ging ze achteruit. Als ze een terugval had, kreeg ze soms vitamine B en vocht toegediend waardoor ze wat leek op te leven. Maar haar lichaam en vooral haar arme hartje hebben het niet kunnen oppakken....

Gisteravond werd duidelijk dat Jack aan de allerlaatste fase van haar verder prachtige kattenleven was begonnen. Heel veel tranen bij de kinderen.... want we waren tot de conclusie gekomen dat het echt niet langer ging, en hadden een afspraak met de dierenarts gemaakt voor zaterdagochtend. Jack zat ineengedoken in de kattenbak en je  moest goed kijken om te zien of ze nog leefde. Jack, al enorm afgevallen, was een zielig hoopje kat dat in alles uitstraalde: laat me maar, laat me maar gaan. Vanochtend om half negen een heleboel tweetonig gehuil, en oudste rende de trap op. Wij waren net wakker, en ik had D. net slaperig gevraagd: Leeft ze nog? Hij was nog niet beneden geweest, in de badkamer, maar daar lag, zo bleek, Jackje dood op de vloer.

Vanochtend in plaats van naar de dierenarts naar het dierencrematorium gegaan. Een afscheid vol emoties volgde, en we legden vier prachtige rozen neer die Jack op haar laatste reis gaan vergezellen. Lieve Jack, je hebt ons heel veel liefde en plezier gegeven. Dank je. We hopen dat je op een mooie, lichte en rustige plek bent waar je geen pijn en angst meer kent.