Een lange blog over Fernweh

Eindelijk is na drie jaar weer een periode aangebroken dat we kunnen uitkijken naar een vakantie in het zuiden van Europa! Vreemd genoeg slaat voor mij in de periode voor vertrek de stress toe. Niet de inpak- en strijkstress, en de heeeeel grote stress van het niets vergeten (printjes van reserveringen, medicijnen mee, zorgen dat financieel alles op orde is...), maar stress in de vorm van angstige gevoelens, schokjes, 's nachts wakker schrikken en denken dat er iets ergs aan de hand is. Het lijkt een soort afkicken van de drukte van het afgelopen halfjaar, en de spanningen die we toch ongemerkt hebben opgebouwd voordat ons oude huis werd verkocht. De opluchting daarover is nog steeds groot, maar nu alles alweer een paar maanden is afgerond, en we verder kunnen, wordt pas goed duidelijk wat een molensteen al die tijd om onze nekken heeft gehangen.

In de aanloop naar de zomervakantie en naar een trip naar New York heb ik deze gemoedstoestand eerder beleefd. Iemand - ik weet niet meer wie, ik geloof de vervanger van onze toenmalige huisarts - analyseerde het als volgt: het lijkt wel of je niet op reis wilt, alsof je daar bang voor bent, er tegenop ziet. Nou, iemand die maar ook maar een heel klein beetje kent, weet dat het allesbehalve dat kan zijn. Want als er iemand naar uitziet - zeker nu! - om weg te gaan, te reizen, andere plekken te ontdekken, dan ben ik het wel. En wat had ik nog veel vaker willen reizen dan ik heb gedaan, en wat hoop ik dat dat in de (nabije) toekomst weer kan! Du hast Fernweh, zo analyseerde een romantische Duitser dit een keer, en dat komt al een stuk dichter bij de waarheid. Is de waarheid, zou ik bijna zeggen. Ik herinner me dat ik ooit van een intercontinentale reis in het holst van de nacht terugkwam op het vliegveld, en een lucide gedachte me ineens besprong: ik wil gelijk weer weg. Maar terug naar huis, moe en verreist, bleek toen toch ook wel lekker.

Heimwee heb ik als kind nooit gehad. Of het moet die keer zijn geweest dat ik als ongeveer driejarig kind bij opa en oma logeerde die net als wij toen in Amsterdam woonden. Ik herinner me vaag oma die mij aan de hand meenam door de sneeuw, onder de mistige oranje gloed van de straatlantaarns - om alvast mijn ouders tegemoet te lopen die mij kwamen ophalen? Of op weg naar de bus?

Heimwee heb ik als volwassene één keer gehad. Wat was dat erg! Ik was totaal onbekend met het gevoel. Ik was met een vriendin meegegaan naar het tweede huisje in Frankrijk van weer een vriend van haar, en een vriendenclubje van zo'n zes mensen die ik totaal niet kende. Ik heb me twee dagen diepongelukkig gevoeld, en me toen op de boemel naar Parijs laten zetten, want we zaten werkelijk in la campagne profonde. Eenmaal op het Gare du Nord leek het nog even dat ik de laatste trein naar Nederland die avond zou missen - ik geloof dat ze geen eurocheque wilden accepteren of zoiets. Nog steeds heb ik last van schaamte als ik eraan terugdenk hoe ik daar met een vet Nederlands accent voor het loket stampij stond te maken: 'je DOIS aller à la maison!' Vele avonturen verder was ik een aantal uren later weer terug in Kralingen.

En nu zijn we alweer vele huizen verder. Geen heimwee nu, maar fullblown Fernweh. Tot gauw lieve lezers, je DOIS aller aux vacances!

De Boqueria-markt in Barcelona