Speciaal voor M.

Speciaal voor mijn lieve vriendin M. (aka K.) die in het ziekenhuis ligt en klaagt over te weinig foto's op mijn blog. Hierbij, en heel veel beterschap, lieverd!

Inboedels en meer

Inboedelveilingen: een waar paradijs voor verzamelaars en koopjesjagers. Maar ook melancholiek stemmende triestheid: daar liggen dan je zuinig bewaarde schatten voor een habbekrats in een doos, al die zorgvuldig onderhouden verzilverde schaaltjes in de ramsj, de stoelen waarop je een heel gezinsleven met elkaar hebt gedeeld voor een grijpstuiver te koop, in een slecht verlichte hal in een Zoetermeerse buitenwijk.....

Ach, wat een triestigheid... Gelukkig is er ook een keerzijde. Dat van die Zoetermeerse buitenwijk heb ik er natuurlijk voor de sjeu bij verzonnen. De waarheid is in ons geval dat wij afgelopen zondag tijdens een van de kijkdagen in een statig pand in de Arnhemse binnenstad een heleboel mooie en minder mooie objecten hebben bewonderd. Aan sommige loop je hoofdschuddend voorbij (een nep-Van Gogh), andere trekken je verwonderde aandacht (zegelringen met monogram, gegraveerde zilveren geboortebekertjes...) en bij weer andere spullen denk je: heeee... Wij waren op zoek naar een salontafel en eetkamerstoelen en hadden zelf spulletjes ingebracht. Opdracht voor de kinderen: zoek de spullen van oma. Dat viel nog niet mee.... En toen ze het schrijfbureautje ontdekten, was vooral jongste ontzet: dat leuke ding, met die nepboeken en die geheime vakjes....! Dat mocht niet weg (hij zal erfelijk belast zijn van moederszijde....)!

De oude poppen waren trouwens 'heel eng', maar brachten een klein fortuin op: drie exemplaren werden samen afgehamerd voor liefst 1450 euro. Onder een oubollige kapstok stond een kleine robuuste salontafel: eiken, doorleefd en met niet al te veel tierelantijnen. Het blad vol vlekken, maar makkelijk op te lossen met een beetje kalkwas.... leuk juist. Wij keken elkaar aan: ja, dit was 'm. 'Kom,' zei D., 'die kapstok leggen we er weer bovenop, dan valt dat tafeltje minder op.'

Dat waren de kijkdagen. Met notities huiswaarts en op maandag zaten we startklaar achter de laptop om te gaan bieden op de meubels van onze keuze. Een echte aanrader, zo'n online inboedelveiling. Een soort combinatie van aftellen naar de klok van twaalf uur op Oudejaarsavond, de spanning en gebetenheid van een gezelschapsspel (ha! ik verhoog mijn bod, sukkel, het zal jou niet lukken dit in de wacht te slepen) en nog iets waar ik nu even niet op kan komen. De stoelen van onze eerste keus gingen aan onze neus voorbij doordat meneer of mevrouw X. bleef bieden. Achteraf gezien waren ze helemaal niet zo leuk, want niet passend bij de nieuwe tafel en opnieuw te bekleden. Uiteindelijk sleepten we het salontafeltje voor 25 euro (yessss!) in de wacht en zes stoelen met een heerlijk doorleefde leren look voor € 65. Ik kan het echt iedereen aanraden. Beats IKEA.

Sauerkraut

Sauerkraut en Bratwurst. Is dat niet het eerste wat opkomt bij de gemiddelde Nederlander als het gaat om culinair Duitsland? Dat beeld is natuurlijk erg eenzijdig. Maar klopt wel een beetje. Zo zijn wij in het dorp beneden onder andere voorzien van een Schnitzelhaus en een 'gut-bürgerliches' restaurant waar de schnitzels het formaat van deurmatten hebben. (Deze is niet van mezelf. Helaas.) For good measure worden sommige schnitzels ook nog als dubbeldekker geserveerd en bovendien voorzien van enkele gebakken eieren - er boven op, wel te verstaan. Hier verlaat je letterlijk waggelend het pand.

Tot de overige culinaire mogelijkheden in het dorpje behoren verder de onvermijdelijke döner kebabzaak, een goed bezochte broodjeszaak en, last but not least, een voortreffelijke Italiaanse trattoria. Altijd volgeboekt en spotgoedkoop.

Maar goed, het beeld van schnitzels en Bratwust is natuurlijk net zo Duits als kroketten en friet Nederlands zijn. Lees: doorsnee. Middle of the road. De 'grote stad', dat is natuurlijk wat anders... Je vergelijkt een dorp in de Achterhoek tenslotte ook niet met Amsterdam. Al een aantal keren in hippe restaurants in Düsseldorf (zoals een voormalig treinstation met een bewogen geschiedenis, midden tussen de Baustellen en toch met een heerlijke tuin) heerlijk en goed gegeten.

O ja, dan vergeet ik nog te vertellen dat we ooit in het dorp kennelijk een Indian Takeaway rijk waren. Wij waren, zodra we dit ontdekten, hoopvol gestemd. Eindelijk wat kerrie en koriander op het melige platteland! Alleen: wij (en niemand anders) hebben deze Indiase afhaalzaak nooit open gezien. Al meer dan een jaar hangt er alleen nog 'Indian Takeway' op het raam van het bescheiden zaakje aan een doorgaande weg geplakt. Met wat lekkermakende afbeeldingen erbij. Waarschijnlijk is de Duitse Keuringsdienst van Waren - die nog sneller is dan de politie - er als de kippen bij geweest om deze tent wegens onfrisse omstandigheden te sluiten. Maar dat is natuurlijk pure speculatie.

Gelukkig een paar dagen geleden in Arnhem een zeer complete toko ontdekt. We zullen dus weer zelf achter de pannen moeten, wil het gekruid en pittig worden. Of een broodje Bockwurst achter de kiezen schuiven natuurlijk. Ook niets mis mee op zijn tijd!

Fris

In het huis waar wij begin november (ja, de verhuisdatum is geprikt!) gaan wonen, woonden voorheen mijn schoonouders. Na het overlijden van mijn schoonmoeder heeft het huis lang leeg en te koop gestaan. De banken-, financiële en huizencrisis maakte het niet makkelijk om het te verkopen, hoewel ook de gedateerde afwerking (makelaarspraat) meegespeeld zal hebben. Denk: oudroze tapijt en donkerrode tegels in de badkamer.... Afijn, er kwam in al die jaren niemand die daar doorheen kon kijken en kon zien wat een fijn huis op een mooie plek het zou kunnen worden.

In elk geval moest wel naar het huis worden omgekeken: in vele families de taak van de jongste (zoon) en zo ook hier. Administratieve rompslomp, onkruid wieden, de deur opendoen voor de meteropnemer, de verwarming een beetje opendraaien als het vroor, en in het algemeen gewoon regelmatig langsgaan om de boel te checken. Het huis kwijnde weg en voor ons begon het na die vijf jaar een aardige belasting te worden. We werden het zat. Om maar niet te spreken over al die tijd die erin is gaan zitten om alle (vele!) spullen en paperassen uit te zoeken. Zelf wilden we al heel lang weg uit het huis en de omgeving waar wij woonden. Ik moet oudste zoon de eer geven: hij kwam op het idee om 'op de berg' te gaan wonen, dus het huis uit de verkoop te halen en in plaats daarvan ons eigen huis in Nederland te koop te zetten. Het idee van de eeuw!

Het huis was dus ingericht zoals velen de inrichting van oudere mensen voor ogen hebben. Zware meubels, antieke kasten, theetafeltjes met kanten kleedjes.... De geest van Amy Groskamp-ten Have (wie kent haar naam nog?) waarde tussen de zorgvuldig ingepakte zilveren lepeltjes en anti-makassars (en wie weet dat nog?) op de leunstoelen. In de kamer die nu voor jongste zoon bestemd is, stond - hoe seventies - een elektronisch orgeltje. Voorzien van de nodige geluidseffecten als rhythm en samba. Onze zoons, toen nog jonger, hebben daar menig concert met bijbehorend 'showtje' op uitgevoerd, met wisselend succes overigens. De kamer werd door ons aangeduid als 'de orgelkamer'. Op het orgeltje stond een koperen kandelaar en boven de toetsen blikte Jezus alziend de kamer in. Verder: boeken, een stoffige hanglamp en een gebloemd bankje. Het grootste pluspunt: een flinke kastenwand. Afgelopen week heb ik hard gewerkt, ook aan deze kamer. Het is nog niet helemaal af, de muren moeten deels nog gewit worden en het kozijn geverfd. Maar zie hier alvast het resultaat: een frisse jongenskamer! Het orgeltje is weg en allang vergeten. Waarschijnlijk ook door de jongens. That's life.

Terug naar de kust

Nee, niet wat huis betreft natuurlijk...! Dat ligt zo diep in het binnenland dat een dagje strand bijna geen haalbare kaart lijkt. Alhoewel: we zullen ons ongetwijfeld volgende zomer nog wel eens voegen in de grote colonne 'landgenoten' (want met Duits kenteken) richting Noordzee.

Terug naar de kust, dat was afgelopen weekend. Waarom 'terug', dat lezen jullie hieronder. Zoals velen weten - en anders heb ik het goed verborgen gehouden - was ik afgelopen zaterdag jarig, en bereikte ik ook nog eens een leeftijd die toch wel als een mijlpaal mag worden beschouwd. Een punt om terug én vooruit te blikken. (Al beschouwen velen bij deze gelegenheid het plaatsen van een pop van een oud wijf op een krakkemikkige keukenstoel in de tuin het toppunt van leuk.... ). Al maanden lang had ik verkondigd op deze belangrijke verjaardag niet thuis te willen zijn. Moeilijke momenten moeten soms op een rustig plekje verwerkt kunnen worden. Want als 40 over the hill is, wat is dit dan wel niet.....: Pyreneeën, Andes, Himalaya? Voordeel is dat wanneer je zo hoog op een berg staat, je een prachtig uitzicht hebt.

Het was dus geen toeval dat ik tot mijn grote verrassing vrijdagmiddag meegevoerd werd naar de Noordhollandse kust. Mijn geliefde en kinderen hadden flink uitgepakt: een hotel met zwembad, en voor mij een heerlijke zuurstofbeautybehandeling. Heerlijk gegeten, gedronken, langs het strand gewandeld en genoten van een paar speciale dagen. Building memories! Hartverwarmend en bijzonder. Op 1 september kwam de zon, net voordat hij onder zou gaan, als felrood schijfje nog even tussen de wolken doorpiepen.

Als peuter ging ik met mijn ouders naar Groet en Schoorl, en was dol op de zee en op het 'Kimduintje',  het klimduin in Schoorl. Het was onherkenbaar veranderd natuurlijk, maar ik heb het wel 'even' beklommen (53 m!) Ook op het kleinere klimduin in Groet heb ik, genietend van het uitzicht, zitten mijmeren. Over mijn ouders die ik niet meer kan vragen om anekdotes over vroeger. En over mijn eigen kinderen die ik nu van het duin zag afrollen. En die lieve man daar beneden op een bankje die voor een onvergetelijk weekend heeft gezorgd. xxxxx dank je wel, en alle anderen: jullie houden een feestje te goed!