Fris

In het huis waar wij begin november (ja, de verhuisdatum is geprikt!) gaan wonen, woonden voorheen mijn schoonouders. Na het overlijden van mijn schoonmoeder heeft het huis lang leeg en te koop gestaan. De banken-, financiële en huizencrisis maakte het niet makkelijk om het te verkopen, hoewel ook de gedateerde afwerking (makelaarspraat) meegespeeld zal hebben. Denk: oudroze tapijt en donkerrode tegels in de badkamer.... Afijn, er kwam in al die jaren niemand die daar doorheen kon kijken en kon zien wat een fijn huis op een mooie plek het zou kunnen worden.

In elk geval moest wel naar het huis worden omgekeken: in vele families de taak van de jongste (zoon) en zo ook hier. Administratieve rompslomp, onkruid wieden, de deur opendoen voor de meteropnemer, de verwarming een beetje opendraaien als het vroor, en in het algemeen gewoon regelmatig langsgaan om de boel te checken. Het huis kwijnde weg en voor ons begon het na die vijf jaar een aardige belasting te worden. We werden het zat. Om maar niet te spreken over al die tijd die erin is gaan zitten om alle (vele!) spullen en paperassen uit te zoeken. Zelf wilden we al heel lang weg uit het huis en de omgeving waar wij woonden. Ik moet oudste zoon de eer geven: hij kwam op het idee om 'op de berg' te gaan wonen, dus het huis uit de verkoop te halen en in plaats daarvan ons eigen huis in Nederland te koop te zetten. Het idee van de eeuw!

Het huis was dus ingericht zoals velen de inrichting van oudere mensen voor ogen hebben. Zware meubels, antieke kasten, theetafeltjes met kanten kleedjes.... De geest van Amy Groskamp-ten Have (wie kent haar naam nog?) waarde tussen de zorgvuldig ingepakte zilveren lepeltjes en anti-makassars (en wie weet dat nog?) op de leunstoelen. In de kamer die nu voor jongste zoon bestemd is, stond - hoe seventies - een elektronisch orgeltje. Voorzien van de nodige geluidseffecten als rhythm en samba. Onze zoons, toen nog jonger, hebben daar menig concert met bijbehorend 'showtje' op uitgevoerd, met wisselend succes overigens. De kamer werd door ons aangeduid als 'de orgelkamer'. Op het orgeltje stond een koperen kandelaar en boven de toetsen blikte Jezus alziend de kamer in. Verder: boeken, een stoffige hanglamp en een gebloemd bankje. Het grootste pluspunt: een flinke kastenwand. Afgelopen week heb ik hard gewerkt, ook aan deze kamer. Het is nog niet helemaal af, de muren moeten deels nog gewit worden en het kozijn geverfd. Maar zie hier alvast het resultaat: een frisse jongenskamer! Het orgeltje is weg en allang vergeten. Waarschijnlijk ook door de jongens. That's life.