WDR

Gisteren weer iets mafs meegemaakt. Ik zat hard en braaf te werken - het was rond 17.15 uur - toen de bel ineens ging. Het was een bescheiden belletje, dus het was niet een van mijn kinderen die, komend vanaf de BSO, even flink op de bel gaan hangen omdat ze het nu eenmaal makkelijker vinden dat ik de deur opendoe. Gauw naar beneden, het was natuurlijk al donker, dus mijn honkbalknuppel staat klaar achter de deur. Het licht bij de voordeur onthulde een keurig uitziende meneer die met een notitieblok en ID in de aanslag klaarstond om zijn missie toe te lichten. Hij begon ermee dat hij van de .... Rundfunk was, dus ik, losgerukt uit mijn werk, dacht direct dat hij een verkoopbabbel ging afsteken (dat wil zeggen, mij televisie, internet of wat dan ook komen aansmeren). Mijn reactie was 'Die haben wir schon.' Waar dit in voorkomende gevallen een afdoende reactie zou zijn, was het dat juist in dit geval niet: meneer Rundfunk bleek van het Duitse equivalent van de Dienst Kijk- en Luistergeld. (Voor de jongeren onder ons: dit was vroeger een instantie die geld inde wanneer je in het bezit was van een radio en/of tv. Natuurlijk hadden we die geen van allen. Of wil er nog een vrijwilliger opstaan die WEL kijk- en luistergeld betaalde?).

Ai. De materie bleek dus iets taaier dan ik dacht. Ik heb meneer Rundfunk dus maar naar boven uitgenodigd (in een steenkoud huis, op sokken en in huisbroek, hij zal wel gedacht hebben). Eenmaal aan tafel legde hij zijn notitieblok neer en begon uiterst serieus een formulier in te vullen. In eerste instantie had ik de naam van onze hoofdkostwinner opgegeven, maar dat bleek niet de bedoeling. De achternaam van de persoon die men thuis had getroffen, moest worden ingevuld! Het zinnetje 'Gehen Sie bitte mit ins Praesidium' schoot even door mijn hoofd. (U kent het nog wel, Derrick en zijn altijd onderdanige hulpje Harry). Ik voeg hier meteen aan toe dat dit nergens op sloeg. Lees over de bijzondere relatie die wij Nederlanders hebben met dit soort Duits maar eens de boeken van Paulien Cornelisse. Spijker op zijn kop, en bijzonder geestig!

Afijn, meneer Rundfunk verstrekte mij ook nog een foldertje. Ik was nog bang dat hij het aantal tv's in ons huishouden zou gaan controleren. Gelukkig niet, uit het foldertje bleek dat het in bezit hebben van radio, tv EN 'neuartiges Rundfunkgerät' niet de kop kostte. Onder dat laatste wordt trouwens 'internet' verstaan, zo lichtte deze overigens zeer vriendelijke ambtenaar ongevraagd toe. Zwaar onder de indruk van de Duitse degelijkheid en vol sorry's dat we ons niet eerder bij deze dienst hadden gemeld, liet ik meneer Rundfunk weer uit. Het foldertje heb ik nog niet gelezen. We wachten wel op de Rechnung. Van werken kwam die dag trouwens niets meer.

Ruimte, ruimte en ruimte

Het is eindelijk gebeurd, wij zijn over! Verhuizers sjouwden de grote spullen uit onze inboedel het nieuwe huis in. Op de vraag of ze wel eens vaker zo'n volgestouwd huis (het oude, welteverstaan) hadden gezien, volgde een ongemakkelijke stilte. Daarna werd het tactisch "Laten we ons daar maar niet over uitlaten....". Wat we in de dozen stopten en er weer uit vissen, is af en toe ook afgrijselijk. Ik bedoel: hoeveel pakken wegwerpwashandjes (uit de tijd dat de kinderen nog niet zindelijk waren, voor onderweg) heeft een mens nodig? En hoe komt het toch dat het paprikapoeder op is wanneer je het nodig hebt, maar je wel zes potjes komijn aantreft in je keukenkastje? Om nog maar te zwijgen over alles wat nog in het oude huis staat (de hele zolderinboedel: zucht! de hele trapkast vol met spelletjes en puzzels: krijs!!).

Gelukkig kunnen we binnenkort weer 1) zelfgemaakte brioche eten (altijd handig, zo'n vorm), 2) kanten IKEA-gordijntjes ophangen (die eigenlijk best leuk zijn, dus die blijven) en 3) het verhuiszweet afspoelen door eindeloos douchen (nou ja, badschuim is er zat, maar Ausdauer heeft het mini-badkamerboilertje niet). Voorlopig zijn er nog een paar (haha) dozen uit te pakken en vooral uit te zoeken, kinderkamers in te richten zonder dat het weer een ongeorganiseerde dierentuin aan frutsels en handige dingetjes wordt, en keukenkastjes uit te soppen. Ik droom al van rijtjes keurig geordende glazen en stapeltjes borden in dezelfde kleur....Voorlopig vanavond - na veel patat en pizza (ja ja, lieve vriendin L., ik weet het!!) - een bordje soep met broodjes, en een wijntje bij de open haard.

'Locatie, locatie en locatie,' is zo'n afgezaagde makelaarskreet als het gaat om de belangrijkste drie eisen waaraan een huis moet voldoen. Ik herinner me de vroege jaren negentig in Rotterdam (oma vertelt), toen panden in Hillegersberg (de juiste straat) en Kralingen (idem dito) soms zonder bezichtiging van eigenaar wisselden. Voor mijn toenmalige leidinggevende - met zijn gezin huiszoekend na een buitenlands verblijf - griste ik razendsnel de binnenkomende aanbiedingen van de makelaar van het faxapparaat zodat hij maar niet achter het net zou vissen (he didn't). Ik dwaal af. Die kreet zou ik graag willen veranderen in 'ruimte, ruimte en ruimte'. Natuurlijk zitten we hier in de periferie en niet in de Randstad. (maar we zijn wel weer Wessi's in plaats van Ossi's!) En wat hebben we een ruimte, we lopen elkaar eindelijk niet meer voor de voeten. In een woord: heerlijk! En vooruit: een beetje locatie heeft dit huis toch ook wel.....

P.S. Foto's volgen!

That darn Sandy

Het is een bijzondere week geweest. Kinderen en partner thuis, met werk, school en alle karweitjes die nog af moeten in het nieuwe huis. En ik bij mijn vriendin Connie, die een half uur rijden boven New York woont, aan de Hudson. Samen met haar enorme zwarte kat Nemo hebben wij Sandy doorstaan. Dagenlang was ik compleet ondergedompeld - figuurlijk gelukkig, niet zoals die talloze ongelukkigen die hun huis en geliefden verloren - in de berichtgeving over Sandy. Heel intens. Vreselijke en dramatische verhalen, tunnels en bruggen werden afgesloten, metrostations en tunnels stroomden vol en miljoenen zaten zonder stroom. En... Metro North, de forensentrein richting City, reed niet. 

Tweeënhalve dag zat ik vast in dit schattige plaatsje aan de Hudson River. Main Street dat een paar dagen lang gedomineerd werd door zandzakken en vastgebonden terrastafels, heeft veel leuke winkeltjes en eettentjes. Bij Coffee Labs haalde ik elke dag mijn dagelijkse dosis cafeïne, in de vorm van een large latte, skimmed milk. Het zat er bomvol doordat veel mensen geen elektriciteit hadden, dus er werd volop gewerkt, rondgehangen met kinderen (ook de scholen waren gesloten) en er werden voortdurend ervaringen uitgewisseld: daar was een boom - opvallend vaak die van de buren - op een huis gevallen en die zat compleet zonder stroom. Een vloedgolf van 11 voet hoog (ruim 3 meter) overspoelde ook hier het terrein vlakbij de rivier, en smeet een klein motorjacht tientallen meters op het land. Naam van de boot: Here, There and Everywhere. We hebben erg gelachen. (lees onder de foto's verder)

 

De buurvrouw van mijn vriendin had haar broer met hond en haar bejaarde moeder uit New Jersey te logeren. Moeder had niet mee gewild: 'I didn't want to go here, I just wanted to stay in the basement.' Het arme vrouwtje leed aan artritis of iets dergelijks, waardoor ze in het door haar hierboven gewenste geval helemaal niet meer van de vloer was gekomen. Een aangrijpend verhaal was dat van een bejaarde vrouw die moest evacueren maar terug was gegaan om nog wat spulletjes te halen. Het water rees zo snel dat haar beide zoons haar niet meer konden bereiken... In het Bellevue ziekenhuis in Manhattan dat ook werd ontruimd, werden premature babytjes handmatig beademd terwijl verpleegkundigen ze 10 verdiepingen naar beneden brachten, langs de trappen, de storm en de regen in. Wat me bij dit alles opviel: de solidariteit die mensen tonen. De vindingrijkheid: bij sommige winkeltjes en eettentjes kon je je mobiel komen opladen. En vooral de Amerikaanse mentaliteit: men vertelt, men wisselt ervaringen uit, maar er wordt niet eindeloos gezanikt en geklaagd zoals in Nederland. Het is klote, maar daarna weer, hup, de schouders eronder.

Zoals ik zei: het was een bijzondere week. Een bijzondere ervaring. Vervreemdend is dat ik nu thuis boeken en serviesgoed zit in te pakken. Donderdag vertrek ik weer, en nu voorgoed, uit dit huis. Inderdaad, tijden die in het teken staan van Here, There and Everywhere. De komende dagen ga ik me even focussen op het There. Wordt vervolgd.