Het is een bijzondere week geweest. Kinderen en partner thuis, met werk, school en alle karweitjes die nog af moeten in het nieuwe huis. En ik bij mijn vriendin Connie, die een half uur rijden boven New York woont, aan de Hudson. Samen met haar enorme zwarte kat Nemo hebben wij Sandy doorstaan. Dagenlang was ik compleet ondergedompeld - figuurlijk gelukkig, niet zoals die talloze ongelukkigen die hun huis en geliefden verloren - in de berichtgeving over Sandy. Heel intens. Vreselijke en dramatische verhalen, tunnels en bruggen werden afgesloten, metrostations en tunnels stroomden vol en miljoenen zaten zonder stroom. En... Metro North, de forensentrein richting City, reed niet.
Tweeënhalve dag zat ik vast in dit schattige plaatsje aan de Hudson River. Main Street dat een paar dagen lang gedomineerd werd door zandzakken en vastgebonden terrastafels, heeft veel leuke winkeltjes en eettentjes. Bij Coffee Labs haalde ik elke dag mijn dagelijkse dosis cafeïne, in de vorm van een large latte, skimmed milk. Het zat er bomvol doordat veel mensen geen elektriciteit hadden, dus er werd volop gewerkt, rondgehangen met kinderen (ook de scholen waren gesloten) en er werden voortdurend ervaringen uitgewisseld: daar was een boom - opvallend vaak die van de buren - op een huis gevallen en die zat compleet zonder stroom. Een vloedgolf van 11 voet hoog (ruim 3 meter) overspoelde ook hier het terrein vlakbij de rivier, en smeet een klein motorjacht tientallen meters op het land. Naam van de boot: Here, There and Everywhere. We hebben erg gelachen. (lees onder de foto's verder)
De buurvrouw van mijn
vriendin had haar broer met hond en haar bejaarde moeder uit New Jersey
te logeren. Moeder had niet mee gewild: 'I didn't want to go here, I
just wanted to stay in the basement.' Het arme vrouwtje leed aan
artritis of iets dergelijks, waardoor ze in het door haar hierboven
gewenste geval helemaal niet meer van de vloer was gekomen. Een
aangrijpend verhaal was dat van een bejaarde vrouw die moest evacueren
maar terug was gegaan om nog wat spulletjes te halen. Het water rees zo
snel dat haar beide zoons haar niet meer konden bereiken... In het
Bellevue ziekenhuis in Manhattan dat ook werd ontruimd, werden premature
babytjes handmatig beademd terwijl verpleegkundigen ze 10 verdiepingen
naar beneden brachten, langs de trappen, de storm en de regen in. Wat me
bij dit alles opviel: de solidariteit die mensen tonen. De
vindingrijkheid: bij sommige winkeltjes en eettentjes kon je je mobiel
komen opladen. En vooral de Amerikaanse mentaliteit: men vertelt, men
wisselt ervaringen uit, maar er wordt niet eindeloos gezanikt en
geklaagd zoals in Nederland. Het is klote, maar daarna weer, hup, de
schouders eronder.
Zoals ik zei: het was een bijzondere week. Een bijzondere ervaring. Vervreemdend is dat ik nu thuis boeken en serviesgoed zit in te pakken. Donderdag vertrek ik weer, en nu voorgoed, uit dit huis. Inderdaad, tijden die in het teken staan van Here, There and Everywhere. De komende dagen ga ik me even focussen op het There. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten