Cavia

Sorry, hoor, lieve familie en anderen, dat we jullie zo voor de gek hebben gehouden. Het was flauw. Maar jongste zoon vraagt namelijk aan iedereen of ze zijn cavia willen zien. Natuurlijk, dat wil iedereen wel. Mam, waar is mijn cavia? Oh... die staat in de vensterbank. (Staat in de vensterbank? Mm-mm... in een tasje van de kapper.)

Ik ga ervanuit dat u de draad van dit verhaal nu al helemaal kwijt bent. Even een klein niemendalletje tussendoor dan. Het verhaal is als volgt: een paar weken geleden gingen de broers naar de kapper. Vooral bij jongste zoon hingen de prachtige, koperkleurige lokken twee centimeter over zijn ogen en op zijn neus. Het wat langere haar staat hem goed, maar als je steeds wordt aangesproken met 'jongedame' en wanneer jongens in de kleedkamer beginnen te gillen dat er een meisje binnen is, is het minder. Dus na rijp overleg en als variant op kort Amerikaans besloten om het haar deze keer eens flink te kortwieken. Ook fijn als we heel misschien deze zomer nog eens kunnen gaan zwemmen.... als het weer nog eens omslaat. Ik had wel gevraagd om een haarlokje van die koperen pracht.

Enfin, de deur gaat open, de jongens komen thuis met hun vader, en ik krijg een haarlokje, keurig in een klein plastic zakje, overhandigd om te bewaren. Jongste zoon stormt de trap op. 'Mam, wil je mijn cavia zien?' Hè, denk ik een kort moment licht verward, hebben die nou zonder overleg een knaagdier gekocht? Meteen weet ik dat dat niet het geval is, want partner zit echt niet te wachten op nog meer ongedierte in huis. Spinnen, teken en muizen zijn voorlopig wel genoeg.

Nieuwsgierig gluur ik in het tasje dat mij getoond wordt. Oh.... wat een aparte kleur! Een roodharige cavia! Dat zie je niet vaak. En nogmaals sorry aan iedereen die enthousiast en belangstellend is meegelopen voor het bezichtigen van een ........haarbal.