Mein modernes Handy

Voor de aanvraag van internetaansluitingen moest ik een Duits telefoonnummer opgeven. En dat had ik natuurlijk niet. Wanhopige pogingen om een Nederlands telefoonnummer in te vullen werden hardnekkig en systematisch geweigerd door het systeem. Even ouderwets gebeld. Een zeer correcte en aardige mevrouw meldde mij dat ook zij die foutmelding zou krijgen als ze over zou gaan tot het invullen van een niet-Duits telefoonnummer. De moderne techniek stond weer eens voor paal dus. Er bleef maar een mogelijkheid over: het aanschaffen van een Handy (is mij een raadsel waarom die dingen zo heten, maar het is wel een woord dat blijft hangen). Dus - het was nog schoolvakantie - met mijn twee kids naar mijn favoriete winkelstadje B. gecrosst en bij de eerste de beste telefoonwinkel een leuk kleptelefoontje uitgezocht. Wat het moest kunnen, vroeg de verkoopmedewerkster. 'Nichts', antwoordde ik. Nou, dat werd moeilijk, maar een 'billig' telefoontje dat alleen kon bellen en sms-en, dat had ze wel. Uiteraard leverde mij dit alleen maar hoon van oudste zoon op. In het openbaar gezien worden met een goedkoop Samsung-kleptelefoontje: het ging nu echt de verkeerde kant op met mama.

Het was warm, dus we gingen even verderop een ijsje en tosti's (ze wilden geen ijsje) eten op een terrasje. Bij nadere inspectie bleek mijn funkel-nagel-neues Handy geen batterij te bevatten. Slordig. Oudste zoon - zoals velen weten al vanaf babyleeftijd gebiologeerd door telefoons - zou wel even teruglopen. 'Schiet op, zometeen komt je tosti eraan,' riep ik hem nog na. Me afvragend hoe hij dit, met een zeer beperkte kennis van de Duitse taal, zou gaan oplossen. Laat maar schuiven, dat hoort ook bij opvoeden.... De tosti stond net op tafel toen meneer triomfantelijk terugkeerde: met batterij. 'Wat goed van je... maar je spreekt toch helemaal geen Duits?' vroeg ik. 'Nee, maar ik heb gewoon gevraagd: sprechen Sie Englisch?' was het antwoord. Logisch toch?! O ja, en dit kreeg ik (lachen!) kort daarna met de mededeling 'dit vond ik op intern... uh, een rotswand....'

Alsof ik me al niet oud genoeg voelde.

Mooi geel is niet lelijk!

Even een fotootje om iedereen heeeel nieuwsgierig te maken. En voor degenen die het huis kennen: rara, waar is dit? Natuurlijk plaats ik niet de hele foto....

Blick auf dem Norden

De een na laatste week in mijn kantoor in Arnhem-Noord is alweer aangebroken.... Het lukt voor de zoveelste keer weer niet om verbinding te krijgen met de benodigde programma's via extranet, zodat ik niet aan 'mijn blad'  kan werken. Nu zit ik met smart te wachten op een telefoontje van de helpdesk. Ventilator aan en uitkijkend over een bosrijke omgeving met rode daken....

Het zal wennen zijn om 'kantoor te houden' op de Duitse berg. Financieel gezien ziet het plaatje er rooskleuriger uit, maar ik zal dit plekje missen. Alleen al het feit dat ik, als zelfstandige, naar een kantooromgeving kan gaan. Waar dan weliswaar geen collega's rondlopen, maar in elk geval andere werkenden met wie je in de lift staat en samen door de deur naar binnen gaat. Wat een verademing ten opzichte van ons oude huis waar ik de omgeving als beklemmend ervaar. Elke keer als ik hier naartoe rij en met mijn sleutel de schuifdeuren in de entree beneden open 'piep', krijg ik nieuwe energie.

Voor mezelf moet ik nu dus een modus gaan vinden om thuis ook een 'kantoorgevoel' te krijgen. Daarvoor is al een flitsend, wit koffie-apparaat van Tchibo aangeschaft. (Voor wie Tchibo niet kent: het is een winkel met oorspronkelijk alleen koffie (produkten), maar tegenwoordig kun je er ook reisjes en cruises boeken, en allerlei 'tolle Accessoires und modische Highlights' aanschaffen, ook een webwinkel). Ach ja, when in Rome.... Maar goed, dat kantoorgevoel dus. Zonder al dan niet vervelende collega's, zonder praatje bij het koffieapparaat, zonder slaperige koppen en veel te veel aftershave 's ochtends in de lift. Het betekent dat ik, om zo efficiënt mogelijk te kunnen werken, mijn 'kantoor' (een echte, af te sluiten studeerkamer!) ook echt als zodanig moet gaan gebruiken. Dus niet tussendoor even wat anders (huishoudelijks of zoiets als op de foto....) gaan doen - behalve misschien de buurman die 'boven ons' woont kwade blikken toewerpen. En veel op pad gaan, al is de woonomgeving nog zo mooi. Uitdaging!

Home is where....

Home is where the heart is. Een waarheid als een koe. Ik ben er altijd als de kippen bij om dat te roepen en te denken als we op reis zijn. Wat heb je nu meer nodig dan kleding, boeken en eten (vooruit, lenzen en mascara) om ergens happy te zijn samen met je geliefden? Niet al die ballast. Nergens goed voor. In het zinderend warme Italië lijken die dozen vol jeugdherinneringen (neeeee, natuurlijk mag dat niet weg! Dat gifroze portemonneetje met hertjes erop heb ik nog van mijn oma gekregen) ver weg, heel ver weg en uiterst onbelangrijk. En toch....

Het draait uiteraard niet om spullen. Professional organizers benaderen het vaak zo: is het nuttig? Zo nee, is het mooi? Als het antwoord op (een van) beide vragen 'nee' luidt, kan het item de prullenbak in. Ging het in de praktijk maar zo. Sommige mensen hebben hoarding tot een ware levenskunst verheven. (Over het piepkleine maar tot de nok toe gevulde flatje van mijn overleden tante later meer). Nu de verhuzing naar de Duitse berg nadert (we hebben nog geen definitieve datum) worden we meer dan ooit geconfronteerd met .... juist, spullen. En zooi. Een mini-Miele stofzuigertje van oudste zoon. Een dierbaar wipstoeltje waar het onderbeen van jongste zoon nu niet eens meer in past. Enzovoorts.

Home is where the heart is. Ik moest aan die aloude zegswijze denken toen oudste zoon en ik gisteren het dorp op de Utrechtse Heuvelrug bezochten waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Dat gebouwtje was vroeger het postkantoor (daar gingen mensen heen om postzegels te kopen!), en die apotheek was vroeger een garage. Kijk, zo liep ik van school naar huis ('best ver'! vond oudste zoon), daar woonde zus, daar woonde zo, en daar - op de Boslaan - kon je beter niet wonen. Wat is dat toch dat er zoveel herinneringen, mooie en droevige, naar voren komen als je de plekken van je jeugd bezoekt? Terwijl de omgeving waarin ik de laatste elf jaar woon nauwelijks een indruk lijkt te hebben achtergelaten....

Mijn hart is al niet meer hier, maar op onze nieuwe woonstek. Het voelt in elk geval goed. Er moet nog veel, heel veel gebeuren voordat we het nieuwe huis kunnen betrekken. Maar dan is het hopelijk zitten bij de open haard met een glas wijn en wachten tot het echte thuisgevoel toeslaat. 

Een blóg, mam?

'Een blóg, mam?' Dat was de reactie van oudste zoon - hij is 11 - toen ik hem vertelde dat ik een blog was begonnen over onze aanstaande verhuizing naar de Duitse berg. U kent dat wel: die toon en intonatie die (semi-) pubers gebruiken als een ouder mens, in casu je forty-something moeder, iets doet dat gênant, niet passend bij de leeftijd enzovoorts is. Kortom: erop gericht is om je compleet door de grond te laten gaan. In series als Phineas & Ferb en Zack & Cody wordt uitsluitend op deze toon geconverseerd. Ik belde hem overigens hierover, want in onze doorsnee twee-onder-twee-kap communiceren wij per huistelefoon. Naar boven schreeuwen is volslagen zinloos, want dat komt niet uit boven het Skype- en Minecraft-geweld.

Ik stuurde hem dus de link. Even later - hij had, neem ik aan, gekeken of het echt wel waar was - kwam hij toch maar even poolshoogte nemen bij mijn laptop. Om zijn mond een trekje dat het midden hield tussen gepaste trots en mij willen uitlachen. Ik geloof dat hij het toch wel leuk vond. (Overigens ben ik helemaal niet zo'n digibeet als uit dit stukje valt te concluderen. Maar je bent natuurlijk al snel achterlijk in de ogen van een elfjarige die YouTube-filmpjes en presentaties in elkaar draait alsof het niks is. Maar dit terzijde).

Om nog maar even bij oudste zoon te blijven: gisteren heb ik een van de muren in zijn nieuwe kamer voorzien van een tweede laag appeltjesgroen. Hij wilde graag een kleur waar hij 's ochtends echt goed wakker van zou worden. Nou, als dat niet gelukt is.... Groener dan dit wordt het niet. Straks even kijken of het nu helemaal dekkend is.

Aha, daar is oudste zoon: eindelijk aangekleed beneden. Heerlijk, zomervakantie. Hij vraagt of ik zin heb in een 'hangout': zijn iPad staat al klaar. En ik nou altijd maar denken dat een hangout iets was dat je als kind deed op je kamer - al dan niet appeltjesgroen.

Nieuw begin!

Daar zit ik dan, als ervaren tekstschrijver, met mijn mond vol tanden en mijn vingers zwevend boven het toetsenbord..... Want waar moet ik beginnen als ik het verhaal wil vertellen van het nieuwe begin van ons gezin op een berg(je) net over de grens in Duitsland? Er lijkt kop noch staart aan te zitten. Dan eerst maar even een foto.... Wordt vervolgd.