Home is where....

Home is where the heart is. Een waarheid als een koe. Ik ben er altijd als de kippen bij om dat te roepen en te denken als we op reis zijn. Wat heb je nu meer nodig dan kleding, boeken en eten (vooruit, lenzen en mascara) om ergens happy te zijn samen met je geliefden? Niet al die ballast. Nergens goed voor. In het zinderend warme Italië lijken die dozen vol jeugdherinneringen (neeeee, natuurlijk mag dat niet weg! Dat gifroze portemonneetje met hertjes erop heb ik nog van mijn oma gekregen) ver weg, heel ver weg en uiterst onbelangrijk. En toch....

Het draait uiteraard niet om spullen. Professional organizers benaderen het vaak zo: is het nuttig? Zo nee, is het mooi? Als het antwoord op (een van) beide vragen 'nee' luidt, kan het item de prullenbak in. Ging het in de praktijk maar zo. Sommige mensen hebben hoarding tot een ware levenskunst verheven. (Over het piepkleine maar tot de nok toe gevulde flatje van mijn overleden tante later meer). Nu de verhuzing naar de Duitse berg nadert (we hebben nog geen definitieve datum) worden we meer dan ooit geconfronteerd met .... juist, spullen. En zooi. Een mini-Miele stofzuigertje van oudste zoon. Een dierbaar wipstoeltje waar het onderbeen van jongste zoon nu niet eens meer in past. Enzovoorts.

Home is where the heart is. Ik moest aan die aloude zegswijze denken toen oudste zoon en ik gisteren het dorp op de Utrechtse Heuvelrug bezochten waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Dat gebouwtje was vroeger het postkantoor (daar gingen mensen heen om postzegels te kopen!), en die apotheek was vroeger een garage. Kijk, zo liep ik van school naar huis ('best ver'! vond oudste zoon), daar woonde zus, daar woonde zo, en daar - op de Boslaan - kon je beter niet wonen. Wat is dat toch dat er zoveel herinneringen, mooie en droevige, naar voren komen als je de plekken van je jeugd bezoekt? Terwijl de omgeving waarin ik de laatste elf jaar woon nauwelijks een indruk lijkt te hebben achtergelaten....

Mijn hart is al niet meer hier, maar op onze nieuwe woonstek. Het voelt in elk geval goed. Er moet nog veel, heel veel gebeuren voordat we het nieuwe huis kunnen betrekken. Maar dan is het hopelijk zitten bij de open haard met een glas wijn en wachten tot het echte thuisgevoel toeslaat.