Een blóg, mam?

'Een blóg, mam?' Dat was de reactie van oudste zoon - hij is 11 - toen ik hem vertelde dat ik een blog was begonnen over onze aanstaande verhuizing naar de Duitse berg. U kent dat wel: die toon en intonatie die (semi-) pubers gebruiken als een ouder mens, in casu je forty-something moeder, iets doet dat gênant, niet passend bij de leeftijd enzovoorts is. Kortom: erop gericht is om je compleet door de grond te laten gaan. In series als Phineas & Ferb en Zack & Cody wordt uitsluitend op deze toon geconverseerd. Ik belde hem overigens hierover, want in onze doorsnee twee-onder-twee-kap communiceren wij per huistelefoon. Naar boven schreeuwen is volslagen zinloos, want dat komt niet uit boven het Skype- en Minecraft-geweld.

Ik stuurde hem dus de link. Even later - hij had, neem ik aan, gekeken of het echt wel waar was - kwam hij toch maar even poolshoogte nemen bij mijn laptop. Om zijn mond een trekje dat het midden hield tussen gepaste trots en mij willen uitlachen. Ik geloof dat hij het toch wel leuk vond. (Overigens ben ik helemaal niet zo'n digibeet als uit dit stukje valt te concluderen. Maar je bent natuurlijk al snel achterlijk in de ogen van een elfjarige die YouTube-filmpjes en presentaties in elkaar draait alsof het niks is. Maar dit terzijde).

Om nog maar even bij oudste zoon te blijven: gisteren heb ik een van de muren in zijn nieuwe kamer voorzien van een tweede laag appeltjesgroen. Hij wilde graag een kleur waar hij 's ochtends echt goed wakker van zou worden. Nou, als dat niet gelukt is.... Groener dan dit wordt het niet. Straks even kijken of het nu helemaal dekkend is.

Aha, daar is oudste zoon: eindelijk aangekleed beneden. Heerlijk, zomervakantie. Hij vraagt of ik zin heb in een 'hangout': zijn iPad staat al klaar. En ik nou altijd maar denken dat een hangout iets was dat je als kind deed op je kamer - al dan niet appeltjesgroen.