Aus der Reihe....

Het was een grote schok, gisteren, voor liefhebbers van de tv-serie Derrick. Niet alleen in Duitsland, maar ook internationaal, veroorzaakte het bericht dat Horst Tappert, die 281 maal gestalte gaf aan de onkreukbare politie-inspecteur, lid was geweest van de Waffen-SS, grote deining.

Horst Tappert was altijd gesloten over zijn privéleven. 'Dat gaat niemand wat aan,' schijnt hij gezegd te hebben. Over zijn tijd in het Duitse leger wilde hij alleen kwijt dat hij 'Kompaniesanitäter' bij de Wehrmacht was geweest. Een grove leugen naar nu blijkt. Op 19-jarige leeftijd werd Herr Tappert namelijk ingelijfd bij de Waffen-SS-divisie Totenkopf. De naam alleen al! Ook Herbert Reinecker (wie herinnert zich niet op de aftiteling: Buch: Herbert Reinecker?) blijkt lid van dezelfde divisie te zijn geweest. Alte Kameraden dus. Ook in 2006, toen er een debat ontstond over lidmaatschap van de SS van bekende personen zoals Günter Grass, hield Herr Tappert de lippen stijf op elkaar. Geen wonder, hij had het nodige te verbergen.

In 2008 overleed de Derrick-vertolker op 87-jarige leeftijd. Dus waarom nu al die commotie? Ik denk dat ik dat wel een beetje kan verklaren. Net als veel generatiegenoten (45+) ben ik opgegroeid met die bekendste tv-Krimi aller tijden. Oberinspektor Derrick en zijn rechterhand Harry stonden garant voor spannend kijkplezier in de tijd dat we nog aangewezen waren op een handjevol, misschien zelfs twee, tv-netten. Alhoewel, spannend: wie de serie nu bekijkt, valt de oneindige traagheid op. Maar we smulden ervan: de rustige, bedachtzame Derrick die overal een antwoord op had, de perfect opgebouwde plots, de beelden van weelderige villa's, dure auto's en mooie, soms niet geheel onschuldige echtgenotes.

De serie begon in 1974, zo'n dertig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Derrick was de vleesgeworden Duitse deugd: degelijk, bedachtzaam en door en door betrouwbaar. Traditionele Duitse waarden móchten weer, zo leek het, decennia na de oorlog. De Oberinspektor was een beetje sexloze, middelbare man. Was hij ex-alcoholist geweest, dan had je hem rustig alleen gelaten met een fles whisky. Of liefhebber van jonge meisjes: je had hem zonder aarzelen je bloedmooie, 16-jarige dochter toevertrouwd. Zó'n man was Derrick. Dachten we. Horst Tappert was Derrick. Daarom is die schok ook zo groot. Over wat Herr Tappert allemaal heeft uitgevreten, wil ik niet eens nadenken. Het lijkt nog steeds onvoorstelbaar.

Aus der Reihe geschrieben. Dat wordt hij. En wij zijn weer een illusie armer. 

Non-informatie

Misschien is het de leeftijd wel. Maar ik word zo vreselijk moe van al die informatie die je dagelijks over je heen gestort krijgt. Die je zelf opneemt via tv, radio, krant en internet, maar ook via de kinderen. Die kinderen zijn nog het minst te benijden in deze tijden van overinformatie, want die prille breintjes en voorhoofdskwabjes zijn daar nog helemaal niet op ingericht.... Zou dat dan toch een van de redenen zijn dat er zoveel kinderen met AD(H)D en andere gedragsproblemen rondlopen, of liever: rondstuiteren? Of pikken veel kinderen die voortdurend irritant rondzoemende stroom van hun gestreste ouders op? Want het is waar: als wij relaxed en ontspannen zijn, zijn de kinderen dat vaak ook. Als ze weer eens in het rond stuiteren, al zingend, kletsend en kibbelend, dan is er óf een weersverandering op komst óf wij zijn zelf gespannen of gestrest.

Ik las laatst ergens dat de gemiddelde mens enkele eeuwen geleden dezelfde hoeveelheid informatie te verwerken krijgt in een heel leven als tegenwoordig in..... drie maanden! Ongelooflijk toch. Ik ben natuurlijk geen neurowetenschapper, maar ik geloof nooit dat onze hersenen en zenuwen zich in datzelfde tempo hebben aangepast aan de dagelijkse overdosering aan informatie. Soms lig ik 's avonds in bed zonder de slaap te kunnen vatten omdat alles 'ongefilterd binnenkomt'. Niet alleen reële problemen en probleempjes, maar de grootste onbenulligheden komen vaak voorbij, zoals 'wat zullen we morgen eten?' Als het echt dingen zijn die ik niet mag vergeten, ga ik uit bed en schrijf ze op. Helpt echt.

Maar goed, informatie en informatie zijn twee verschillende dingen. Is er wel eens onderzoek naar gedaan hoeveel procent van de informatie die wij dagelijks te verteren krijgen nutteloos en/of overbodig is? Natuurlijk, je zoekt het zelf ook vaak op. Maar ik bedoel, wat maakt het uit met wie Justin Bieber aan het daten is? Of wanneer Kim Kardashian is uitgerekend? (zie Achterklap op nu.nl). Of dat er een stokoude, doodgewaande schildpad weer tot leven is gekomen in een Engelse achtertuin bijvoorbeeld??!! Om nog maar niet te spreken van alle baarlijke nonsens op Facebook en Twitter.

Jaaa-haa.... natuurlijk zie ik ook de voordelen. Natuurlijk is het leuk om een foto te zien van je grote kind op wereldreis. Of van een feestje van een ver familielid. Ik tel elke dag de vele zegeningen van internet. Met wie speelde die en die nou ook alweer in die en die film? Hup, Wikipedia, o ja.... die en die. Vroeger moest je dan iemand bellen om te vragen of die het wist!


Wat denken jullie? Is het de leeftijd? Het niet mee-geëvolueerde brein? Gewoon hypes die weer overwaaien? Zal het tij vanzelf keren of wordt het tijd voor een tegenbeweging? Kortom: Facebook- en Twitterlozen aller landen: verenigt u!

'Als je in beweging komt...

... ontstaat de weg vanzelf.' Een prachtige spreuk, die zomaar een oude Chinese waarheid zou kunnen zijn. Ik weet niet meer waar ik 'm vandaan heb, maar ik vond hem zo waar dat ik hem op mijn prikbord heb gehangen. Alleen: het prikbord zelf hangt nog niet. Terwijl ik dit kantoortje al begin september in gebruik heb genomen! Daar zit 'm dus meteen de kern van dit verhaal.

Want als je in beweging komt, baan je een pad. Een pad door het hoge gras dat langzamerhand wordt platgetreden en zo een weg vormt. Mmmm.... mijn pad is vaag zichtbaar, maar de grassprietjes blijven  omhoogschieten en zorgen ervoor dat die omtrekken af en toe maar moeilijk te zien zijn. Zo gaan dagen voorbij waarin ik echt een heleboel doe dat nuttig, nodig of onvermijdelijk is. En aan het einde waarvan ik uitgeteld op de bank zit. Echt waar! Maar om nou te zeggen dat het pad zich duidelijk aftekent, nee. Misschien is dat wel gewoon het leven. Maar ik heb die structuur wel nodig. Gewoon maar weer een to-do-lijstje naast mijn laptop leggen? (en me eraan houden!). Of mijn hele bureau (lamp, printer, laptop, brievenbakjes....) volplakken met post-its?

Kortom: vandaag loop ik weer wat doelloos door het leven. Vanochtend de kinderen weggebracht, geprobeerd mijn DigID te vinden (een godswonder, het is gelukt), een opzet voor een tekstje over een nieuwe actie die ik wil gaan lanceren (hou de website in de gaten!) geschreven, en een telefonisch interview gedaan. De klok slaat twaalf, ik ga mijn salade opeten en daarna de hort op voor nieuwe koffiecapsules.

Dan alweer de kinderen halen en na thuiskomst wat behangrandjes die onze behanger niet helemaal goed heeft afgewerkt vastplakken. Als ik dit zo nalees, word ik er zelf helemaal landerig van. Waarschijnlijk bent u allang afgehaakt. Een prachtig moment om een vette punt achter deze blogpost te zetten. En het pad in het gras nog eens nader te bestuderen!

Echte mensen (2)

De Krankenkasse. Nog zoiets. Ik was door partner D. al gewaarschuwd voor het hoge Derrick-gehalte van een bezoek aan een van de vele Krankenkassen die de Bondsrepubliek rijk is. Nu zijn wij dat Derrick-gevoel wel gewend, want daar worden wij op onze donkerrode wc en resedagroene (ja, zo heet die kleur echt!) badkamer dagelijks aan herinnerd. Voor de jongeren onder ons: Derrick was de hoofdpersoon in een Duitse politieserie in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Een zeer onkreukbaar figuur met degelijke regenjas die op zijn eigen onnavolgbare trage wijze misdrijven oploste. Daarbij geassisteerd door hulpje Harry, aan wie Derrick nooit, echt nooit het verzoek heeft gedaan 'den Wagen vorzufahren'.

Het hele zorgverzekeringsgebeuren is nogal een taaie materie. Zeker als je in Nederland belastingplichtig en verzekerd bent, maar in Duitsland woont. Na veel contacten met echte mensen bij onze Nederlandse zorgverzekeraar, de SVB en nog zo wat instanties, bleek dat alles draaide om een E106-formulier. Maar bij sommige instanties heet dit weer anders, waarschijnlijk om de gang van zaken te versoepelen. Lang leve het verenigde Europa. Om dit formulier te verkijgen belden wij op een koude ochtend dus aan bij zorgverzekeraar D. te E. Het trappenhuis voorspelde al veel goeds. Een time warp naar de jaren zeventig. Zag ik daar nou nog net het achterpand van een degelijke, beige regenjas verdwijnen?

Klop-klop. Ook hier weer geen balie, maar een gewoon kantoor, ditmaal gevuld met twee mensen. Het was doodstil, er werd gewerkt. De mevrouw rechts was bezig, dus werden wij door een vriendelijke heer richting zijn bureau gewenkt. Daar waren wij wel even bezig met het invullen van formulieren en het opgeven van persoonlijke gegevens zoals namen, geboortedata, paspoortnummers en dergelijke. Maar goed, meneer Krankenkasse verzekerde ons dat het zo allemaal goed kwam, en dat kwam het ook. Wij zijn nu in het bezit van vier prachtige blinkende Versichertenkarten.

O, o, wat was het koud. Snel het pand ingevlucht van de Deutsche Bank, want ook daar moest nog iets geregeld worden. Alweer een aardige, glimlachende, blonde mevrouw. Nee, echt, ik zeg dit zonder enig cynisme. De Duitsers worden door ons misschien als formeel en gezagsgetrouw ervaren, en dat is misschien ook in zekere mate zo. Maar wat daar tegenover staat, is een uiterst correcte behandeling, waarbij men je ook echt probeert te helpen. Daar kunnen ze in Nederland bij menige helpdesk nog een puntje aan zuigen.

Echte mensen (1)

Baalt u ook zo van die 0800- en 0900-nummers (voor ICT, toets 1, voor telefonie, toets 2.....)? Kom naar de Bondsrepubliek! Hier is nog echt menselijk contact mogelijk. Voorbeeld: je krijgt een brief van de gemeente, die gestuurd is door een zekere mevrouw X. Zij vermeldt haar naam in het briefhoofd inclusief doorkiesnummer. En stel, je hebt een vraag of een reactie op zo'n brief. Dan bel je het genoemde telefoonnummer en wat denk je.....? Je krijgt mevrouw X. gewoon aan de telefoon en ze helpt je ook nog eens vriendelijk verder. Een echt mens!! Geen bandje!! Geen keuzemenu!! Briljant, toch? Dat men daar in Nederland nou nooit opgekomen is.....

Nog wat voorbeelden, zomaar uit de losse pols. Ik weet dat ik hierbij omzichtig te werk moet gaan, en de voorbeelden zijn dan ook geanonimiseerd, want u begrijpt: het is ook hier in het redelijk crisisbestendige Duitsland niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Een tijdje geleden moest ik voor gegevens naar de Industrie- en Handelskammer Duisburg. Deze Kamer van Koophandel heeft een Niederlassung (een filiaal, nevenvestiging, het heeft niets te maken met bungeejumpen of een schip te-water-laten) in een stadje hier vlakbij. De TomTom bracht ons  - de kinderen waren mee, want woensdagmiddag - keurig naar een bedrijventerrein even buiten de stad. Plotseling moest ik fors in de remmen, want wat ik had aangezien voor een noodgebouw van de plaatselijke mavo bleek een soort kantoorverzamelpand te zijn. (Wat mijn verwachting misschien vertekend heeft, waren de foto's op de IHK-website van een blinkende lobby vol chroom, glas en marmer. Waarschijnlijk de hoofdvestiging. Toch.). In het doodstille pand wees een receptioniste mij de weg: een gang in, tweede deur rechts. Ik had het gevoel alsof ik op mijn middelbare school een gang in was gelopen waar je bijna nooit komt en de decaan moest spreken. Klop-klop dan maar. En daar sta je dan, in een kantoor met twee bureaus, waarvan een bezet door een meneer die verveeld opkeek vanaf zijn scherm. Waarschijnlijk was hij gewoon aan het patiencen. In keurig Nederduits begon ik mijn verhaal af te steken, maar halverwege begon meneer Handelskammer al een telefoonnummer op een blaadje te krabbelen. Nee, nee, zo ging dat niet, ik moest dan telefonisch contact opnemen met meneer Schmidt (echte naam bekend bij redactie, red.) in Duisburg. Gierend van de lach - buiten op het parkeerterrein wel te verstaan - verlieten wij de Niederlassung. Later die middag een zeer behulpzame collega van de heer Schmidt gesproken die mij verder kon helpen.

Wordt vervolgd.