Non-informatie

Misschien is het de leeftijd wel. Maar ik word zo vreselijk moe van al die informatie die je dagelijks over je heen gestort krijgt. Die je zelf opneemt via tv, radio, krant en internet, maar ook via de kinderen. Die kinderen zijn nog het minst te benijden in deze tijden van overinformatie, want die prille breintjes en voorhoofdskwabjes zijn daar nog helemaal niet op ingericht.... Zou dat dan toch een van de redenen zijn dat er zoveel kinderen met AD(H)D en andere gedragsproblemen rondlopen, of liever: rondstuiteren? Of pikken veel kinderen die voortdurend irritant rondzoemende stroom van hun gestreste ouders op? Want het is waar: als wij relaxed en ontspannen zijn, zijn de kinderen dat vaak ook. Als ze weer eens in het rond stuiteren, al zingend, kletsend en kibbelend, dan is er óf een weersverandering op komst óf wij zijn zelf gespannen of gestrest.

Ik las laatst ergens dat de gemiddelde mens enkele eeuwen geleden dezelfde hoeveelheid informatie te verwerken krijgt in een heel leven als tegenwoordig in..... drie maanden! Ongelooflijk toch. Ik ben natuurlijk geen neurowetenschapper, maar ik geloof nooit dat onze hersenen en zenuwen zich in datzelfde tempo hebben aangepast aan de dagelijkse overdosering aan informatie. Soms lig ik 's avonds in bed zonder de slaap te kunnen vatten omdat alles 'ongefilterd binnenkomt'. Niet alleen reële problemen en probleempjes, maar de grootste onbenulligheden komen vaak voorbij, zoals 'wat zullen we morgen eten?' Als het echt dingen zijn die ik niet mag vergeten, ga ik uit bed en schrijf ze op. Helpt echt.

Maar goed, informatie en informatie zijn twee verschillende dingen. Is er wel eens onderzoek naar gedaan hoeveel procent van de informatie die wij dagelijks te verteren krijgen nutteloos en/of overbodig is? Natuurlijk, je zoekt het zelf ook vaak op. Maar ik bedoel, wat maakt het uit met wie Justin Bieber aan het daten is? Of wanneer Kim Kardashian is uitgerekend? (zie Achterklap op nu.nl). Of dat er een stokoude, doodgewaande schildpad weer tot leven is gekomen in een Engelse achtertuin bijvoorbeeld??!! Om nog maar niet te spreken van alle baarlijke nonsens op Facebook en Twitter.

Jaaa-haa.... natuurlijk zie ik ook de voordelen. Natuurlijk is het leuk om een foto te zien van je grote kind op wereldreis. Of van een feestje van een ver familielid. Ik tel elke dag de vele zegeningen van internet. Met wie speelde die en die nou ook alweer in die en die film? Hup, Wikipedia, o ja.... die en die. Vroeger moest je dan iemand bellen om te vragen of die het wist!


Wat denken jullie? Is het de leeftijd? Het niet mee-geëvolueerde brein? Gewoon hypes die weer overwaaien? Zal het tij vanzelf keren of wordt het tijd voor een tegenbeweging? Kortom: Facebook- en Twitterlozen aller landen: verenigt u!