... ontstaat de weg vanzelf.' Een prachtige spreuk, die zomaar een oude Chinese waarheid zou kunnen zijn. Ik weet niet meer waar ik 'm vandaan heb, maar ik vond hem zo waar dat ik hem op mijn prikbord heb gehangen. Alleen: het prikbord zelf hangt nog niet. Terwijl ik dit kantoortje al begin september in gebruik heb genomen! Daar zit 'm dus meteen de kern van dit verhaal.
Want als je in beweging komt, baan je een pad. Een pad door het hoge gras dat langzamerhand wordt platgetreden en zo een weg vormt. Mmmm.... mijn pad is vaag zichtbaar, maar de grassprietjes blijven omhoogschieten en zorgen ervoor dat die omtrekken af en toe maar moeilijk te zien zijn. Zo gaan dagen voorbij waarin ik echt een heleboel doe dat nuttig, nodig of onvermijdelijk is. En aan het einde waarvan ik uitgeteld op de bank zit. Echt waar! Maar om nou te zeggen dat het pad zich duidelijk aftekent, nee. Misschien is dat wel gewoon het leven. Maar ik heb die structuur wel nodig. Gewoon maar weer een to-do-lijstje naast mijn laptop leggen? (en me eraan houden!). Of mijn hele bureau (lamp, printer, laptop, brievenbakjes....) volplakken met post-its?
Kortom: vandaag loop ik weer wat doelloos door het leven. Vanochtend de kinderen weggebracht, geprobeerd mijn DigID te vinden (een godswonder, het is gelukt), een opzet voor een tekstje over een nieuwe actie die ik wil gaan lanceren (hou de website in de gaten!) geschreven, en een telefonisch interview gedaan. De klok slaat twaalf, ik ga mijn salade opeten en daarna de hort op voor nieuwe koffiecapsules.
Dan alweer de kinderen halen en na thuiskomst wat behangrandjes die onze behanger niet helemaal goed heeft afgewerkt vastplakken. Als ik dit zo nalees, word ik er zelf helemaal landerig van. Waarschijnlijk bent u allang afgehaakt. Een prachtig moment om een vette punt achter deze blogpost te zetten. En het pad in het gras nog eens nader te bestuderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten