Doe eens creatief met kerst - kneed een hond

Vandaag een maand geleden vierden we de verjaardag van jongste zoon: 11 jaar alweer. En morgen hebben we onze 'baby' Cisco precies twee maanden. Natuurlijk kwam ook de Goedheiligman ons nog bezoeken. Een periode met louter hoogtepunten, zou u zo zeggen. Nou...

Het is een schat van een beest (Cisco dan, hè, niet de Sint), dat moet allereerst echt even gezegd worden. Dat u niet denkt dat ik niet van honden hou, of zo. Leergierig, intelligent, een lieve kop, en het wordt vast een trouwe huisvriend, kameraad en deel van het gezin. Maar het zijn me de maandjes wel geweest. Hoewel we ons goed hadden voorbereid en ons verheugden op de komst van ons witharige vriendje.... toch wordt - net als bij de komst van een baby - je hele structuur, je complete dagelijkse ritme volledig omgegooid. En niet eens zwangerschapsverlof!, maar integendeel een grote berg werk die daarnaast ook nog verricht moet worden... Er wordt natuurlijk gezegd dat de hond zich aan jou moet aanpassen, maar wees gewaarschuwd: dat is in de puppyperiode zeker niet het geval. Er zijn momenten geweest dat we compleet wanhopig waren en er helemaal doorheen zaten. En omdat dit geen kynologisch rubriekje is, zal ik er verder niet over uitweiden. Iedereen met een pup/hond kan zich er wel iets bij voorstellen.

Inmiddels - want het concept van deze blog stond een maand geleden al klaar! - gaat het een stuk beter. Eerst zelf door de deur gaan, de hond op zijn snuit corrigeren en vooral veel korte, barse commando's (het scheelt dat we in Duitsland wonen) ... een hond moet echt gedrild worden. Stapje voor stapje: zo hebben we wel een kerstboom, maar het kerstdorpje - waar traditioneel elk jaar een huisje of ander item aan toegevoegd wordt - blijft dit jaar op stal. Het hele huis ligt al vol met meegesleepte sloffen, scheenbeschermers, aardappels, stoffers en andere hondenspeeltjes. De verlichting en de trafo van het kerstdorpje gaan we daar maar niet aan toevoegen.

Nog even over die wanhoop: kent u het werken met zo'n pottenbakkersdraaischijf? Waar je verlekkerd en enthousiast achter gaat zitten - want het ziet er helemaal niet moeilijk uit - om een prachtige vaas of schaal te gaan draaien. Eerst komt de homp klei helemaal scheef omhoog. Dan weer lijkt het meer op een varkensoor dan op die ranke bloemenvaas die je in gedachten had. Of de boel stort gewoon helemaal in. Tot je briesend van frustratie je plaatsje afstaat aan de volgende in de rij.

Maar... de aanhouder wint. Vandaar dat wij dit jaar heel creatief zijn met Kerstmis. Dit jaar geen krans, geen kerstdorp, maar een fijn in model geknede hond. Wordt vervolgd.

 Cisco krijgt 'mandtraining'

Frikandel in je laars

Nee, dit is geen tv-programma zoals Knoop in je zakdoek, en ook is het geen kreet uit de Film van Ome Willem - lust je ook een broodje.....uhhhhhh.....? Poep! Lees verder en huiver.

In het kader van ons feestje op 27 september waren wij met vereende krachten bezig huis en tuin enigszins toonbaar te maken. Hierbij hoorde ook het wieden en schoffelen van de jungle in de voortuin, en het opruimen van een aantal items bij de voordeur zoals het bekende dwarslaesieschepje (zie blog over Giorgia) en een rek met schoenen en laarzen die worden gebruikt voor wandelingen in de bosrijke omgeving, voetballen en scouting. Nu moet gezegd worden dat een huishouden met twee opgroeiende jongens op zichzelf al ranzig genoeg is. Ouders met uitsluitend lieve, rozige glittermeisjes zijn dus gewaarschuwd!

Een paar laarzen bleek niet meer te passen, die konden dus weg. Wat mij bezielde om mijn (blote!) hand erin te steken, weet ik niet. Waarschijnlijk dacht ik dat dit paar nog prima geschikt was voor de kringloopwinkel, en wilde ik controleren of het zooltje er nog goed in zat. Mijn vingers stuitten op iets weeks, en voordat ik erover na kon denken, trok ik de inhoud uit de laars. AAAAARGGGGH! Wat was dit in godsnaam!!!?? Op het gegil kwam uiteraard iedereen af, en nadere bestudering van het vunzige object leerde dat het hier ging om een ... frikandel. Eigenlijk nog helemaal intact (staat natuurlijk stijf van de E-nummers), en met bewoners, die trouwens gezien de feiten hieronder op zich nog meevielen. Verder treed ik niet in details.

Eenmaal van de schrik bekomen ging ik na wanneer deze laarzen voor het laatst waren gebruikt. Moet tijdens voetbal- of scoutingkamp gebeurd zijn, enkele maanden geleden. Alsof de zaken en kinderen al niet smerig genoeg terugkomen na zo'n weekend! Dus kom op, beste voetballers en scouts, welk ranzig persoon heeft deze frikandel in de laars van een van onze kinderen gestopt? Reageren mag via alle social media. Maar ik heb zo'n voorgevoel dat het volgende blog zomaar 'het raadsel van de verstopte frikandel' zou kunnen heten.

Tijd en taal

De nieuwe indrukken van onze zomervakantie lagen de week na terugkomst als pas gestreken lakens, als zojuist ontloken rozen in mijn hoofd. Het was broodnodig - een douche in je hoofd, een frisse bries door je hart, om nog maar even met wat metaforen te smijten. Maar zoals iedereen weet, houden lakens niet lang die knisperende, pas gewassen kwaliteit, en blijven rozen niet meer dan een paar dagen vers... en worden indrukken langzamerhand herinneringen, om eerst in de tussenliggende tijd te verbleken. Ik heb wel de neiging om te mijmeren over het gegeven 'tijd'. (Mijmeren is trouwens een prachtig woord: hierin zit het begrip verleden automatisch besloten. Je mijmert niet over de toekomst, toch? Ook de woorden weemoedig en nostalgisch behoren als vanzelf tot de lading die het 'werk'woord mijmeren heeft... Wanneer je als anderstalige dit soort woorden volledig begrijpt, beheerst en juist toepast, heb je een taal volgens mij 'at your fingertips'). De herinneringen die overheersen: de heerlijke plek waar we hebben verbleven, de gastvrijheid van onze gastvrouw van wie we, deels in tranen, na twee weken afscheid namen, het verrukkelijke eten, en vooral: de unieke schoonheid en sfeer van Venetië, die ondanks drommen vooral Aziatische toeristen en heel veel lelijke toeristentroep die overal wordt verkocht (nep Venetiaanse maskers! voetbalshirts met Messi!) een diepe indruk achterlaten. Dagen later zat ik voor mijn gevoel nog op de volgepakte vaporetto, die als een ware boemel bij elke kleine halte bonkend aanlegde aan de aanlegsteiger.

Maar goed, zelfs oudste zei het: dit weekend ging supersnel, en waarom duurt de schoolweek dan zo lang? Het was ook een fijn weekend: een heerlijke avond gehad met fantastisch eten, goede gesprekken en veel gul gelach bij onze oude buren op zaterdagavond, zondag werd ik verwend met een lieve en lekkere brunch en mooie cadeautjes, omdat gisteren alweer een nieuw levensjaar is ingegaan. Ach ja, een middelbaar mens gaat van minder mijmeren. Bonusje van de eerste septemberdag: het is altijd, echt altijd mooi weer - in elk geval zonnig - op mijn verjaardag! Maar de chrysanten staan alweer in de bloemenwinkel, waar ook de pompoenen al aan het assortiment worden toegevoegd. De herfst ademt zacht in ons gezicht.... Ik zit alweer dingen te vertalen over kerstmarkten! (dan leuk, nu: bah!). Het voorjaar lijkt heel ver weg.

Nou wilde ik het in deze blog ook nog over tijd gaan hebben in een heel andere context. Maar dat bewaar ik voor volgende keer. Eerst gaan we namelijk genieten van een Indian Summer: dat moet toch haast wel na al die regen?

Een lange blog over Fernweh

Eindelijk is na drie jaar weer een periode aangebroken dat we kunnen uitkijken naar een vakantie in het zuiden van Europa! Vreemd genoeg slaat voor mij in de periode voor vertrek de stress toe. Niet de inpak- en strijkstress, en de heeeeel grote stress van het niets vergeten (printjes van reserveringen, medicijnen mee, zorgen dat financieel alles op orde is...), maar stress in de vorm van angstige gevoelens, schokjes, 's nachts wakker schrikken en denken dat er iets ergs aan de hand is. Het lijkt een soort afkicken van de drukte van het afgelopen halfjaar, en de spanningen die we toch ongemerkt hebben opgebouwd voordat ons oude huis werd verkocht. De opluchting daarover is nog steeds groot, maar nu alles alweer een paar maanden is afgerond, en we verder kunnen, wordt pas goed duidelijk wat een molensteen al die tijd om onze nekken heeft gehangen.

In de aanloop naar de zomervakantie en naar een trip naar New York heb ik deze gemoedstoestand eerder beleefd. Iemand - ik weet niet meer wie, ik geloof de vervanger van onze toenmalige huisarts - analyseerde het als volgt: het lijkt wel of je niet op reis wilt, alsof je daar bang voor bent, er tegenop ziet. Nou, iemand die maar ook maar een heel klein beetje kent, weet dat het allesbehalve dat kan zijn. Want als er iemand naar uitziet - zeker nu! - om weg te gaan, te reizen, andere plekken te ontdekken, dan ben ik het wel. En wat had ik nog veel vaker willen reizen dan ik heb gedaan, en wat hoop ik dat dat in de (nabije) toekomst weer kan! Du hast Fernweh, zo analyseerde een romantische Duitser dit een keer, en dat komt al een stuk dichter bij de waarheid. Is de waarheid, zou ik bijna zeggen. Ik herinner me dat ik ooit van een intercontinentale reis in het holst van de nacht terugkwam op het vliegveld, en een lucide gedachte me ineens besprong: ik wil gelijk weer weg. Maar terug naar huis, moe en verreist, bleek toen toch ook wel lekker.

Heimwee heb ik als kind nooit gehad. Of het moet die keer zijn geweest dat ik als ongeveer driejarig kind bij opa en oma logeerde die net als wij toen in Amsterdam woonden. Ik herinner me vaag oma die mij aan de hand meenam door de sneeuw, onder de mistige oranje gloed van de straatlantaarns - om alvast mijn ouders tegemoet te lopen die mij kwamen ophalen? Of op weg naar de bus?

Heimwee heb ik als volwassene één keer gehad. Wat was dat erg! Ik was totaal onbekend met het gevoel. Ik was met een vriendin meegegaan naar het tweede huisje in Frankrijk van weer een vriend van haar, en een vriendenclubje van zo'n zes mensen die ik totaal niet kende. Ik heb me twee dagen diepongelukkig gevoeld, en me toen op de boemel naar Parijs laten zetten, want we zaten werkelijk in la campagne profonde. Eenmaal op het Gare du Nord leek het nog even dat ik de laatste trein naar Nederland die avond zou missen - ik geloof dat ze geen eurocheque wilden accepteren of zoiets. Nog steeds heb ik last van schaamte als ik eraan terugdenk hoe ik daar met een vet Nederlands accent voor het loket stampij stond te maken: 'je DOIS aller à la maison!' Vele avonturen verder was ik een aantal uren later weer terug in Kralingen.

En nu zijn we alweer vele huizen verder. Geen heimwee nu, maar fullblown Fernweh. Tot gauw lieve lezers, je DOIS aller aux vacances!

De Boqueria-markt in Barcelona

 

The unbearable mouseness of being

Since Jack passed away in February 2013, we have just one cat: Giorgia. Well, just may not be the appropriate word. She may look extremely cute when asleep, but freaks out the entire neighborhood on a daily basis. Giorgia’s motto: a mouse a day keeps the doctor away. Which does not necessarily mean one mouse… With a large meadow just outside our front-door the expression ‘having a field day’ has acquired a totally different meaning.

Whatever possessed us when we bestowed this cruel creature with the elegant Italian name Giorgia I shall never know. Or was it that it sounded so similar to Borgia? Madame is not satisfied with merely dragging in and/or devouring mice: no, some mice parts apparently do not agree with Madame’s delicate digestive system and are left outside the front-door or on the deck for her masters to clean up.

Yesterday, our mouser had a real field day. Mouse no. 1 was butchered in full view of a bewildered yet very welcome audience (our two boys aged 10 and 13) screaming their heads off. Late at night, Giorgia decided to have a ´late night workout´, involving… mouse no. 2. The ‘master of the mansion’ had had enough for the day and kicked both animals out. Needless to say what became of the poor little thing which was already dead mouse scurrying. A rather active form of mousanasia!

Don’t scroll any further if you have a weak stomach! 

De ondraaglijke muisheid van het bestaan

Sinds het overlijden van Jack hebben we alleen onze kat Giorgia nog. Alhoewel: alleen? Ze ziet er dan wel heel schattig uit als ze slaapt, maar dit kleine roofdier maakt dagelijks de buurt en bijbehorende groenvoorzieningen onveilig. Hierbij hanteert Giorgia kennelijk het levensmotto: a mouse a day keeps the doctor away. Mogen er trouwens ook twee zijn. Want die arme beestjes zitten volop in het hoge gras voor onze deur....

Wat ons ooit heeft bezield dit wrede beest van de elegante, Italiaanse naam Giorgia te voorzien, is ons een volslagen raadsel. Of het moet de klankovereenkomst zijn met Borgia.... Muizen worden niet slechts naar binnen gesleept en/of opgepeuzeld: nee, madame blieft vaak bepaalde onderdelen van haar maaltijd niet en laat die dan voor de voordeur of op het balkon liggen. Gisteren kon onze 'mouser' helemaal haar hart ophalen: bij muis 1 had ze gebiologeerd publiek in de vorm van twee kinderen die haar onder het slaken van allerlei kreten (de jongens, niet Giorgia) vakkundig een muisje zagen ontleden. 's Avonds laat - ik was al naar bed - leek het ons harige huisvriendinnetje ook nog een prima idee om wat avondgymnastiek te doen, waarbij het attribuut muis werd ingezet. Manlief kreeg er genoeg van en zette de meer dode dan levende muis buiten, met Giorgia erachteraan. Een wel heel actieve vorm van muisthanasie.

Mensen met een zwakke maag: niet verder scrollen!

Een prachtige dag om een huis te (ver) kopen

Eindelijk, de kogel is door de kerk, of moeten we zeggen: het huis? Ons oude huis heeft nieuwe eigenaren, jonge mensen, die van het redelijk uitgewoonde en voormalig uitpuilende geheel een nieuwe, frisse plek gaan maken. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, uitbouwen.... en dan lekker inrichten met een compleet woonprogramma Manon of Niels. Ik hoop dat ze er gelukkiger worden dan ik er ben geweest! Maar dat zal best, want ze passen uitstekend in onze voormalige woonomgeving. Toch raar om de laatste keer weg te rijden, nu op weg naar de notaris. Geen sleutel meer. Het is echt niet meer van ons.

Raar is dat ik van tevoren dacht dat het me helemaal niets zou doen. Me nog nooit ergens (zelfs niet onderweg of op reis, dat enkele aggenebbisj hotel daargelaten) zo slecht thuis gevoeld. Thuisgevoel, het laat zich niet definiëren of misschien zelfs omschrijven, het is er of het is er niet. En voor mij was het niet daar. 

Toch nog even wat foto's gemaakt van het zelf aangebrachte mozaiek in de keuken, dat de nieuwe bewoners er ongetwijfeld als een van de eerste dingen uit gaan bikken. Jammer.

Het ene wat me vanochtend - de allermooiste lentedag, met Koningsspelen, tot nu toe - echt iets deed, was het muurtje met alle potloodstreepjes van de lengten van onze kinderen erop. Een muurtje kun je niet meenemen, dus een aantal foto's gemaakt. Een beetje weemoedig is dat wel. Maar ach, c'est la vie, de originelen hebben we gelukkig nog. Ook het kamertje (nog steeds met het oorspronkelijke babybehang!) van jongste zoon was even een slikmomentje. Van het behang en de behangrand hebben we nog een stuk, gelukkig. Net als van heel veel andere dingen die onze garage nu bevolken. Geen doorkomen aan! Toch is dat het eerste grote project dat we echt zullen moeten gaan aanpakken, willen we niet officieel in de categorie ´hoarders´ gaan vallen....

Mozaiek keuken (ook met vlammetje en waterdruppels)

De streepjes op het misschien op dit moment zelfs al overgeschilderde muurtje

Schouders eronder dus, en op naar het volgende tijdperk. Het vorige is nu echt en definitief afgesloten.O ja, en beste buren-die-mijn-blog-volgen, daar bedoelen we dus niet mee dat we niet heel erg graag gebruikmaken van jullie uitnodiging om van de zomer lekker te komen eten...!

Eenzaam maar niet alleen

Ik zal wel een van de weinige Nederlanders zijn die Eenzaam maar niet alleen nog nooit gelezen had - tot nu toe dan. Een indrukwekkend relaas over het leven van onze Moeder des Vaderlands, en een boeiend verslag van onder meer de Tweede Wereldoorlog. Ook een tijdsbeeld, in ouderwetse, soms gedragen volzinnen - van een tijd die voorgoed achter ons lijkt te liggen. Wie van de huidige facebookverslaafde, twitterende en instagrammende generatie kent nog de termen 'noenmaal' en 'valscherm'? Niks mis met lunch en parachute natuurlijk, maar toch. Ik merkte het laatst nog op tegen een van mijn kinderen: weet jij wat een lorrie is, of jujubes? Geen idee natuurlijk. Een van mijn leerkrachten op de basisschool - oma vertelt - bezigde altijd het woord 'aanstonds'. Ongetwijfeld zat ik dan, met van de warmte aan het schrift plakkende handjes, te vragen wanneer het nou eindelijk pauze was. Aanstonds dus! Ik vond dat toen ook al een heel ouderwets woord.

Maar goed: eenzaam maar niet alleen. Zo voel ik me ook regelmatig hier in mijn werkkamer achter mijn laptop. Al houdt daar de vergelijking met Wilhelmina meteen helemaal op. Ik ben hoogstens de koningin van het uitstellen, of de koningin van de goedgevulde garage of van de vele dozen eindeloos bewaarde memorabilia! Eenzaam maar niet alleen is in mijn geval: geen collega´s, geen kinderen om je heen, heerlijk om rustig door te werken, maar - inderdaad - ook wel eenzaam. Dubbel: want als je wilt schrijven, heb je gewoon rust en concentratie nodig, en liefst ook het gevoel dat een aantal uren achter elkaar te kunnen doen. Dat laatste is essentieel, want ook al doe je dat in de praktijk niet, het gevoel dat het kan, is voor mij broodnodig. Een dag waarin ik tot vijf uur 's middags de tijd aan mezelf heb, waarin ik voluit kan werken en tussendoor even iets anders doen, is voor mij een zeldzaam cadeautje. Maar ja, bij dit alles zit een praatje in de koffiehoek er natuurlijk niet in.

Volgende week ga ik voor de broodnodige variatie weer eens invallen bij een Duits bedrijf waar ik al twee keer eerder heb gewerkt. Het is maar drie dagen - om zes uur op, om half acht (!) beginnen en op mijn tandvlees rond zes uur weer thuis. Op zich niks ongewoons, maar de hele dag communiceren in een taal die je moedertaal niet is, is dodelijk vermoeiend. Absoluut weer even leuk, collega's. Ik sta dan ook zeker zeer open voor een baan erbij voor een of twee dagen in de week. Maar de hele week weer in diezelfde tredmolen? Bedompte luchtjes in de lift, vieze aftershave, vergaderingen en geroddel en gekonkel? Nein, danke!

Oat cakes & lentezon

Een tentamen of proefwerk dat je moet herkansen, en het hoeft toch ineens niet meer (je bent gewoon geslaagd). De dokter die zegt dat er uitgebreid bloed moet worden afgenomen, maar nee, het blijkt uiteindelijk gelukkig toch niet te hoeven. Denken dat je je portemonnee onderweg kwijt bent geraakt, snel naar huis geracet, en oeffff.... gelukkig, daar ligt-ie, op de tafel.

Nou ja, allemaal gevoelens die iedereen wel kent. Waar ik het in hemelsnaam over heb? Wollige lammetjes! Zachte lichtbruine veulentjes! Kinderen in speeltuintjes! Volle terrasjes en de eerste witbiertjes in de lentezon! En ja, natuurlijk ook die eerste zwaluw. Want er kan natuurlijk nog vorst komen, storm, regen en zelfs ijs en sneeuw. Maar nu voelt het alsof we de dans zijn ontsprongen: ineens is het lente, zonder dat het ooit echt winter is geweest. Off the hook. Wat een cadeautje, en wat een opluchting voor fervente winterhaters (waaronder ondergetekende, maar dat wist u vast al) - want bloesems en forsythia bloeien, en als er nog wat sneeuw en ijs komen, ach wat! Ik zie me vorige winter - die eindeloze kou tot diep in mei - nog glibberen in mijn winterbandloze autootje....

Maar het afgelopen weekend natuurlijk volop genoten van die heerlijke lentesfeer. Het diffuse licht, de zachte lucht, geuren en geluiden die ineens anders ruiken en klinken.... je zou er bijna een lentesprongetje van maken! (al maak je je middelbare blogger natuurlijk onsterfelijk belachelijk als zacht briesend veulen... dat doe ik wel heel zachtjes als niemand het hoort). Een mooie zaterdag gehad in Amsterdam, bij vrienden en in het Scheepvaartmuseum: mooi gerenoveerd, interactief en groot enthousiasme opwekkend bij de kinderen. Daarna nog heel veel pakjes oat cakes gehamsterd bij de tot nu enige Marks & Spencer in Nederland (wanneer gaat-ie in Den Haag open?), verrukkelijke haverbiscuits die naturel al lekker zijn, maar ook niet te versmaden met wat kaas. En een glaasje rosé in de late middagzon.

House for sale

Het was me het weekje wel. Voor het weekend kregen we - eindelijk!- een berichtje dat er mensen naar ons nog immer te koop staande huis-in-landelijk-gebied wilden gaan kijken. Op dinsdag gingen ze nog een keer kijken, nu met makelaar. En waat daachie-waat: ze hebben het gekocht! Waarmee de kop van deze blog natuurlijk al niet meer klopt. Natuurlijk zijn het locals die prima passen in het straatje - waar wij dat absoluut niet deden. Nog steeds kijk ik terug op die periode als op een soort parallel leven - waarbij ik de hoogtepunten aflees aan de vakanties en uitstapjes die we gedurende die jaren maakten. Dat bijvoorbeeld oudste, aangemoedigd door hysterisch moederlijk gebrul, dáár zijn eerste stapjes zette in de keuken - ach, dat zijn van die dingen, daar moet je maar mee leren leven. Hij heeft zich tenslotte wel weer voor het eerst omgerold op een Spaans balkon. Ook aangemoedigd door ouderlijke kreten ('Kom op, mannetje, je kunt het!') trouwens. Waarop onze lieve oudere buren op het balkon naast ons - die we in ons baby-enthousiasme natuurlijk helemaal waren vergeten - proostend hun glas witte wijn naar ons hieven. Prachtige herinneringen die met het verstrijken van de tijd alleen maar meer in een gouden licht lijken te baden.

Maar goed, dat hiervoor van dat parallelle leven enzo, dat lijkt u misschien overdreven. Om het uit te leggen volgt er vast nog wel eens een blog, of wie weet, een boek. What doesn't kill you makes you stronger - daarin zit wellicht een waarheid als een koe (hoe toepasselijk!) verborgen. In elk geval zal ik - en ik denk ook partner - van het huis afscheid nemen met niet meer dan een gevoel van opluchting. De plek die we nu hebben voelt nog iedere dag als een verlichting. Niet meer in elkaars vaarwater wanneer de een tv wil kijken, de ander huiswerk moet maken en de derde gewoon even rust aan haar kop wil hebben!

Het is natuurlijk prachtig dat we het huis hebben verkocht. Alleen een heel klein beetje jammer dat ik al ronkende teksten had geschreven voor enkele recentelijk aangeschafte budget-websites om de verkoop, ook bij mogelijk geïnteresseerde westerlingen, te stimuleren. Oudste was al aan het bouwen, en de eerste homepagetekst was al klaar ('hier spelen de kinderen nog gewoon op straat. En hoeft u niet eindeloos rondjes te rijden op zoek naar een parkeerplek' en 'De Achterhoek met zijn landelijke coulissenlandschap, rijke tradities en dromerige dorpjes is minder ver dan u denkt!'). Ja, leuk hè, speciaal ontworpen om argeloze al dan niet broedse westerlingen in de plattelandsval te lokken. Nou ja, ik zal de teksten wel afmaken en bewaren. Voor het geval ik een keer wooncoach wil worden. Ik weet niet of het bestaat, maar het lijkt me best een leuk beroep.

Over beroep gesproken: ik hou nu op met bloggen en ga aan de bak. Er liggen weer heel veel woordjes op me te wachten die graag teksten willen worden....

Ik wil geen ouwe kop

...maar ik krijg hem toch! Bestaat er iets tussen growing old gracefully - iets dat maar weinigen is gegeven - en doorslaan in cosmetische chirurgie en botox? Ja, hoor, het bestaat, is iets heel gemiddelds met de naam Caroline, loopt rond ergens op een Duitse heuvel, en kijkt af en toe heel ontevreden in de spiegel. Met als schrale troost dat echt niemand, NIEMAND, ontkomt aan ouder worden en verval....

'Mam, jij hebt echt altijd een zonnebril op,' zei oudste laatst in de auto. 'Ja, maar ik heb ook wel weinig rimpels rond mijn ogen voor een ...-jarige.' Dat is gelukkig inderdaad zo, en oudste zoon was het met me eens. Als hij dat niet was geweest, had hij het misschien wel gezegd. Maar de rest! Die ontevreden mondhoekjes, die zich al zo'n jaar of negen geleden begonnen af te tekenen, en die alleen maar erger lijken te worden met de kommer en kwel van iedere dag. Een paar millimeter omhoog, en het zou er al veel zonniger uitzien. Ik weet wel wat ik doe als ik de loterij win. Alhoewel.... En tot mijn grote schrik ontdekte ik een week of zo geleden ook een soort eerste aanzet tot hondachtige hangwangetjes. Van die kwabjes onderaan je wangen die je toch echt meteen associeert met de oude dag. Help! Het verval! Ik denk er maar niet over na.

Mijn lieve wijze yogalerares zei eens dat we niet ouder worden, maar wijzer. Daar hou ik me maar aan vast. Want ik ga dit stukje natuurlijk niet eindigen zonder vrolijke noot.Want het voortschrijden van de levensjaren heeft ook voordelen. Veel levenservaring. Wel weten waar Abraham de mosterd haalt, ook al denken je kinderen dat jij nooit jong bent geweest en geen idee hebt hoe het er op de middelbare school aan toe gaat. Je veel minder aantrekken van wat anderen van je denken en zeggen. Niet meer die gebetenheid van toen je 25 of 30 was, ook al heeft dat ook absoluut zijn nadelen.

O ja, en als u reageert, niet flauw doen, hoor. Want ik vind het toch wel een beetje belangrijk wat men van mij vindt. Dat ik best een aardig, humorvol mens ben bijvoorbeeld. Met beginnende hangwangetjes (AAARRGHH!!), dat dan weer wel.