Merry Christmas!

De laatste dagen voor Kerstmis gaan voorbij met voorbereidingen voor het kerstdiner en het versieren van het huis. De eettafel lag vol met dennentakken, lint en versiersels, en ondergetekende was druk aan het fröbelen. Dat bleef niet zonder resultaat, want u zult allen uit bijgaande foto's begrijpen dat ik de plaatselijke kerstkransenwedstrijd heb gewonnen. Hoofdprijs: een reisje op de Rijn! Volpension, en compleet met muzikale omlijsting door Ben Cramer en Corry Konings. Ik denk dat ik er nog even mee wacht....

De zonnewende ligt achter ons, we gaan weer richting het licht! Ik verlang nu alweer naar de lange, lichte lentedagen.... maar zover is het nog lang niet. Maar in elk frutseltje dat ik in de boom of kerstkrans hang, zie ik licht, schittering en hoop. Engeltjes, vogeltjes met een boodschap van vrede, of gewoon de twinkeling van het licht op zilver, goud of brons. Om ons eraan te herinneren dat de dagen weer gaan lengen, en 2013 hopelijk een prachtige lente zal brengen. Ik wens iedereen een heerlijk Kerstfeest en heel veel goeds voor het nieuwe jaar!

Winterwonderland

He, heerlijk, even een gezellig berichtje vanaf een Duitse berg. Geen crisis, geen economische kommer en kwel, geen akelige berichten van het voetbalveld. Nee, een winterwonderland op een heuvel: afgelopen vrijdag viel hier een dik pak sneeuw. Van die echte, ouderwetse sneeuw uit een prentenboek: hagelwit en glinsterend in een winterzonnetje in een strakblauwe hemel. Het lag zo hoog dat de kat niet alleen koude pootjes kreeg, maar ook een koud buikje, dus ze was snel weer binnen. Het zelfgeknutselde vogelhuisje  - het zogenaamde tweet deck - lag ook onder minstens 10 cm sneeuw, dus om de koolmeesjes en roodborstjes toch toegang te verlenen tot vetbol en appeltje moest er geveegd worden. In allerijl moesten ook nog de andere troetelkindjes (olijf- en citroenboompjes) met bubbeltjesplastic en stro worden bedekt. Dit werd een onbezonnen actie in het donker, op pantoffels op een ijskoud en glad balkon (don't ask).

Een paar dagen regeerde Koning Winter hier. Het was voor mijn Citroen C3 niet mogelijk om de berg af te komen op zijn (of haar) gewone bandjes. Een echt wintersportgevoel, heerlijk met zijn allen een weekend rommelen in huis en natuurlijk zaterdag veel sleeen. Op loopafstand is een hellinkje waar dat kan, dus sneeuwpret volop voor onze 9- en bijna 12-jarige jongens. Er was nog even wat opschudding, omdat een groep vervelende jongens de pikorde kennelijk even moest herstellen. Daar is pa dus op afgestiefeld. Nou, en als die begint in zijn steenkolen-Duits, berg je dan maar!

Inmiddels is alle sneeuw weer verdwenen, zijn de bomen kaal en het gras weer groen. IJskoud blijft het, ook in onze woonkamer, want de nieuwe verwarmingen zijn nog niet gearriveerd. Zodat we het nog even moeten hebben van onze open haard - waarvan we erg genieten na er zoveel jaren naar te hebben uitgekeken - en een paar blaaskacheltjes van een onduidelijk merk. Even doorbijten dus. Wat zal het straks heerlijk warm zijn in huis. En dan graag nog zo'n pak glinsterwitte sneeuw, zodat we daar vanuit onze warme huiskamer naar kunnen kijken. En naar de koolmeesjes, roodborstjes en Vlaamse gaaien natuurlijk. Kat blijft binnen.

WDR

Gisteren weer iets mafs meegemaakt. Ik zat hard en braaf te werken - het was rond 17.15 uur - toen de bel ineens ging. Het was een bescheiden belletje, dus het was niet een van mijn kinderen die, komend vanaf de BSO, even flink op de bel gaan hangen omdat ze het nu eenmaal makkelijker vinden dat ik de deur opendoe. Gauw naar beneden, het was natuurlijk al donker, dus mijn honkbalknuppel staat klaar achter de deur. Het licht bij de voordeur onthulde een keurig uitziende meneer die met een notitieblok en ID in de aanslag klaarstond om zijn missie toe te lichten. Hij begon ermee dat hij van de .... Rundfunk was, dus ik, losgerukt uit mijn werk, dacht direct dat hij een verkoopbabbel ging afsteken (dat wil zeggen, mij televisie, internet of wat dan ook komen aansmeren). Mijn reactie was 'Die haben wir schon.' Waar dit in voorkomende gevallen een afdoende reactie zou zijn, was het dat juist in dit geval niet: meneer Rundfunk bleek van het Duitse equivalent van de Dienst Kijk- en Luistergeld. (Voor de jongeren onder ons: dit was vroeger een instantie die geld inde wanneer je in het bezit was van een radio en/of tv. Natuurlijk hadden we die geen van allen. Of wil er nog een vrijwilliger opstaan die WEL kijk- en luistergeld betaalde?).

Ai. De materie bleek dus iets taaier dan ik dacht. Ik heb meneer Rundfunk dus maar naar boven uitgenodigd (in een steenkoud huis, op sokken en in huisbroek, hij zal wel gedacht hebben). Eenmaal aan tafel legde hij zijn notitieblok neer en begon uiterst serieus een formulier in te vullen. In eerste instantie had ik de naam van onze hoofdkostwinner opgegeven, maar dat bleek niet de bedoeling. De achternaam van de persoon die men thuis had getroffen, moest worden ingevuld! Het zinnetje 'Gehen Sie bitte mit ins Praesidium' schoot even door mijn hoofd. (U kent het nog wel, Derrick en zijn altijd onderdanige hulpje Harry). Ik voeg hier meteen aan toe dat dit nergens op sloeg. Lees over de bijzondere relatie die wij Nederlanders hebben met dit soort Duits maar eens de boeken van Paulien Cornelisse. Spijker op zijn kop, en bijzonder geestig!

Afijn, meneer Rundfunk verstrekte mij ook nog een foldertje. Ik was nog bang dat hij het aantal tv's in ons huishouden zou gaan controleren. Gelukkig niet, uit het foldertje bleek dat het in bezit hebben van radio, tv EN 'neuartiges Rundfunkgerät' niet de kop kostte. Onder dat laatste wordt trouwens 'internet' verstaan, zo lichtte deze overigens zeer vriendelijke ambtenaar ongevraagd toe. Zwaar onder de indruk van de Duitse degelijkheid en vol sorry's dat we ons niet eerder bij deze dienst hadden gemeld, liet ik meneer Rundfunk weer uit. Het foldertje heb ik nog niet gelezen. We wachten wel op de Rechnung. Van werken kwam die dag trouwens niets meer.

Ruimte, ruimte en ruimte

Het is eindelijk gebeurd, wij zijn over! Verhuizers sjouwden de grote spullen uit onze inboedel het nieuwe huis in. Op de vraag of ze wel eens vaker zo'n volgestouwd huis (het oude, welteverstaan) hadden gezien, volgde een ongemakkelijke stilte. Daarna werd het tactisch "Laten we ons daar maar niet over uitlaten....". Wat we in de dozen stopten en er weer uit vissen, is af en toe ook afgrijselijk. Ik bedoel: hoeveel pakken wegwerpwashandjes (uit de tijd dat de kinderen nog niet zindelijk waren, voor onderweg) heeft een mens nodig? En hoe komt het toch dat het paprikapoeder op is wanneer je het nodig hebt, maar je wel zes potjes komijn aantreft in je keukenkastje? Om nog maar te zwijgen over alles wat nog in het oude huis staat (de hele zolderinboedel: zucht! de hele trapkast vol met spelletjes en puzzels: krijs!!).

Gelukkig kunnen we binnenkort weer 1) zelfgemaakte brioche eten (altijd handig, zo'n vorm), 2) kanten IKEA-gordijntjes ophangen (die eigenlijk best leuk zijn, dus die blijven) en 3) het verhuiszweet afspoelen door eindeloos douchen (nou ja, badschuim is er zat, maar Ausdauer heeft het mini-badkamerboilertje niet). Voorlopig zijn er nog een paar (haha) dozen uit te pakken en vooral uit te zoeken, kinderkamers in te richten zonder dat het weer een ongeorganiseerde dierentuin aan frutsels en handige dingetjes wordt, en keukenkastjes uit te soppen. Ik droom al van rijtjes keurig geordende glazen en stapeltjes borden in dezelfde kleur....Voorlopig vanavond - na veel patat en pizza (ja ja, lieve vriendin L., ik weet het!!) - een bordje soep met broodjes, en een wijntje bij de open haard.

'Locatie, locatie en locatie,' is zo'n afgezaagde makelaarskreet als het gaat om de belangrijkste drie eisen waaraan een huis moet voldoen. Ik herinner me de vroege jaren negentig in Rotterdam (oma vertelt), toen panden in Hillegersberg (de juiste straat) en Kralingen (idem dito) soms zonder bezichtiging van eigenaar wisselden. Voor mijn toenmalige leidinggevende - met zijn gezin huiszoekend na een buitenlands verblijf - griste ik razendsnel de binnenkomende aanbiedingen van de makelaar van het faxapparaat zodat hij maar niet achter het net zou vissen (he didn't). Ik dwaal af. Die kreet zou ik graag willen veranderen in 'ruimte, ruimte en ruimte'. Natuurlijk zitten we hier in de periferie en niet in de Randstad. (maar we zijn wel weer Wessi's in plaats van Ossi's!) En wat hebben we een ruimte, we lopen elkaar eindelijk niet meer voor de voeten. In een woord: heerlijk! En vooruit: een beetje locatie heeft dit huis toch ook wel.....

P.S. Foto's volgen!

That darn Sandy

Het is een bijzondere week geweest. Kinderen en partner thuis, met werk, school en alle karweitjes die nog af moeten in het nieuwe huis. En ik bij mijn vriendin Connie, die een half uur rijden boven New York woont, aan de Hudson. Samen met haar enorme zwarte kat Nemo hebben wij Sandy doorstaan. Dagenlang was ik compleet ondergedompeld - figuurlijk gelukkig, niet zoals die talloze ongelukkigen die hun huis en geliefden verloren - in de berichtgeving over Sandy. Heel intens. Vreselijke en dramatische verhalen, tunnels en bruggen werden afgesloten, metrostations en tunnels stroomden vol en miljoenen zaten zonder stroom. En... Metro North, de forensentrein richting City, reed niet. 

Tweeënhalve dag zat ik vast in dit schattige plaatsje aan de Hudson River. Main Street dat een paar dagen lang gedomineerd werd door zandzakken en vastgebonden terrastafels, heeft veel leuke winkeltjes en eettentjes. Bij Coffee Labs haalde ik elke dag mijn dagelijkse dosis cafeïne, in de vorm van een large latte, skimmed milk. Het zat er bomvol doordat veel mensen geen elektriciteit hadden, dus er werd volop gewerkt, rondgehangen met kinderen (ook de scholen waren gesloten) en er werden voortdurend ervaringen uitgewisseld: daar was een boom - opvallend vaak die van de buren - op een huis gevallen en die zat compleet zonder stroom. Een vloedgolf van 11 voet hoog (ruim 3 meter) overspoelde ook hier het terrein vlakbij de rivier, en smeet een klein motorjacht tientallen meters op het land. Naam van de boot: Here, There and Everywhere. We hebben erg gelachen. (lees onder de foto's verder)

 

De buurvrouw van mijn vriendin had haar broer met hond en haar bejaarde moeder uit New Jersey te logeren. Moeder had niet mee gewild: 'I didn't want to go here, I just wanted to stay in the basement.' Het arme vrouwtje leed aan artritis of iets dergelijks, waardoor ze in het door haar hierboven gewenste geval helemaal niet meer van de vloer was gekomen. Een aangrijpend verhaal was dat van een bejaarde vrouw die moest evacueren maar terug was gegaan om nog wat spulletjes te halen. Het water rees zo snel dat haar beide zoons haar niet meer konden bereiken... In het Bellevue ziekenhuis in Manhattan dat ook werd ontruimd, werden premature babytjes handmatig beademd terwijl verpleegkundigen ze 10 verdiepingen naar beneden brachten, langs de trappen, de storm en de regen in. Wat me bij dit alles opviel: de solidariteit die mensen tonen. De vindingrijkheid: bij sommige winkeltjes en eettentjes kon je je mobiel komen opladen. En vooral de Amerikaanse mentaliteit: men vertelt, men wisselt ervaringen uit, maar er wordt niet eindeloos gezanikt en geklaagd zoals in Nederland. Het is klote, maar daarna weer, hup, de schouders eronder.

Zoals ik zei: het was een bijzondere week. Een bijzondere ervaring. Vervreemdend is dat ik nu thuis boeken en serviesgoed zit in te pakken. Donderdag vertrek ik weer, en nu voorgoed, uit dit huis. Inderdaad, tijden die in het teken staan van Here, There and Everywhere. De komende dagen ga ik me even focussen op het There. Wordt vervolgd.

Afzien

Gekweld door een tot abces verworden blaar op mijn voet ben ik door de afgelopen week gestrompeld. Wat betreft mijn bezoeken aan de huisartsenpost vorig weekend zal ik the gory details achterwege laten. In elk geval: dit kon er nog wel bij. Mijn humeur is beneden alle peil gezakt. Sommige lezers van deze blog zal dat zeer bekend voorkomen: sorry, jongens! Er komen weer betere tijden. Waarin ik jullie onder andere zal voorzien van allerlei lekkere zelfgemaakte hapjes.... beloofd! Tussen al het gestrompel door moest er ook nog kermis gevierd worden, geverfd, gordijnen opgehangen en internet aangesloten. Jawel: ook op de berg zijn wij eindelijk online. Zaterdag bleek alles als een zonnetje te werken en de gevreesde 6 mB bleek zelfs sneller dan gedacht. Ik ben echter zo uitgeput dat ik niet eens blijdschap kon voelen, alleen een soort opgewekte opluchting.

Maar fijn is het wel. Het werkplekje achter de dunne luxaflex op het zuiden is prettig. Het kantoor is nog een zootje, maar ook daaraan wordt gewerkt. Ter inspiratie aan de muur dient onder andere een in De Tekster-groen ingelijste tekst die oudste zoon in de kleuterklas (groep 2) zelf heeft geschreven. (Het kind had toen natuurlijk al in groep 3 moeten zitten, maar ja, wat weet je nou bij je eerste kind?). Doordat hij zichzelf heeft leren schrijven (in blokletters), laat zijn handschrift volgens hemzelf nog steeds te wensen over. Ach, er zijn ergere dingen.

Om even op het afzien in de titel terug te komen: dit zijn de laatste loodjes. We denken nog maar even niet na over die vele, vele dozen die nog moeten worden ingepakt. Of over het huis dat nog moet worden schoongemaakt. Of het oude huis dat nog verkocht moet worden. Weet u nog iemand? Keurige twee-onder-tweekapper in graag bewoonde wijk. Je moet wel van rust en op zijn tijd van kermis en carnaval houden.

Genoeg geblogd. Ga voor de zoveelste keer proberen in te loggen.... hopelijk kan ik mijn werk zometeen weer hervatten. En zo niet, dan ga ik nog even met het zere pootje omhoog in de herfstzon. Pfffffffff.

Kupferdraht

Help, wat nu weer! Vanwege de sloomheid van het internet op de berg hebben we twee telefoonaansluitingen (en dus internetaansluitingen) aangevraagd. Bij een bedrijf dat ons werd aanbevolen. Tot nu toe een heleboel vriendelijke en correcte mails en ja, ja, zowaar een concrete 'Termin' wanneer onze internetaansluiting gerealiseerd gaat worden. De ene aansluiting dan. De andere is vertraagd doordat er maar één telefoonlijn ligt, dus een tweede lijn moet fluks worden aangevraagd bij Deutsche Telekom. Daarna moeten we het internetbedrijf informeren dat die tweede 'Leitung' er ligt, zodat er eindelijk contact gemaakt kan worden met het WWW. Het blijft me verbazen dat in deze tijd van twitteren, surfen, Whatsappen, kortom: het voortdurend online zijn, het zo ingewikkeld is om jezelf te voorzien van telefoon en internet. Waarom niet gewoon overal WiFi en dat op een of andere manier verdisconteren in je salaris, of via de Belastingdienst of zo? Probleem opgelost.

Zo niet bij de Deutsche Telekom. Ik had een paar dingen verkeerd ingevuld en belde dus de Kundenservice om nog wat te wijzigen in het gekozen pakket. Een aardige, doch wat gehaaste meneer stond mij te woord. Ik uitleggen wat er veranderd moest worden, waarbij mijn Duits soms wat ontoereikend bleek (wat was ook alweer 'ermittlen'?). Ook was het zo dat er nog een monteur moest kijken naar de technische dingen die te maken hadden met - volgens de Deutsche Telekom-meneer - 'Kupferdraht in der Erde'. Wat kan Duits toch een poëtische taal zijn. Dat zou zomaar de titel van een hemelbestormende nieuwe roman kunnen zijn. Uiteindelijk alles doorgegeven en gewijzigd. Aan het einde van het gesprek wenste de meneer mij nog een 'angenehmen Feiertag'. Feiertag? Ik dacht op 3 oktober uitsluitend aan Leidens Ontzet, maar meteen rinkelde er daarna bij mij een belletje: Tag der Deutschen Einheit. Oeps. Dit soort dingen moet ik (lees: moeten we)  nog even leren. Al is het alleen maar omdat je op Feiertäge bij ons op de berg geen herrie (heggeschaar, hogedrukspuit....) mag maken.

Speciaal voor M.

Speciaal voor mijn lieve vriendin M. (aka K.) die in het ziekenhuis ligt en klaagt over te weinig foto's op mijn blog. Hierbij, en heel veel beterschap, lieverd!

Inboedels en meer

Inboedelveilingen: een waar paradijs voor verzamelaars en koopjesjagers. Maar ook melancholiek stemmende triestheid: daar liggen dan je zuinig bewaarde schatten voor een habbekrats in een doos, al die zorgvuldig onderhouden verzilverde schaaltjes in de ramsj, de stoelen waarop je een heel gezinsleven met elkaar hebt gedeeld voor een grijpstuiver te koop, in een slecht verlichte hal in een Zoetermeerse buitenwijk.....

Ach, wat een triestigheid... Gelukkig is er ook een keerzijde. Dat van die Zoetermeerse buitenwijk heb ik er natuurlijk voor de sjeu bij verzonnen. De waarheid is in ons geval dat wij afgelopen zondag tijdens een van de kijkdagen in een statig pand in de Arnhemse binnenstad een heleboel mooie en minder mooie objecten hebben bewonderd. Aan sommige loop je hoofdschuddend voorbij (een nep-Van Gogh), andere trekken je verwonderde aandacht (zegelringen met monogram, gegraveerde zilveren geboortebekertjes...) en bij weer andere spullen denk je: heeee... Wij waren op zoek naar een salontafel en eetkamerstoelen en hadden zelf spulletjes ingebracht. Opdracht voor de kinderen: zoek de spullen van oma. Dat viel nog niet mee.... En toen ze het schrijfbureautje ontdekten, was vooral jongste ontzet: dat leuke ding, met die nepboeken en die geheime vakjes....! Dat mocht niet weg (hij zal erfelijk belast zijn van moederszijde....)!

De oude poppen waren trouwens 'heel eng', maar brachten een klein fortuin op: drie exemplaren werden samen afgehamerd voor liefst 1450 euro. Onder een oubollige kapstok stond een kleine robuuste salontafel: eiken, doorleefd en met niet al te veel tierelantijnen. Het blad vol vlekken, maar makkelijk op te lossen met een beetje kalkwas.... leuk juist. Wij keken elkaar aan: ja, dit was 'm. 'Kom,' zei D., 'die kapstok leggen we er weer bovenop, dan valt dat tafeltje minder op.'

Dat waren de kijkdagen. Met notities huiswaarts en op maandag zaten we startklaar achter de laptop om te gaan bieden op de meubels van onze keuze. Een echte aanrader, zo'n online inboedelveiling. Een soort combinatie van aftellen naar de klok van twaalf uur op Oudejaarsavond, de spanning en gebetenheid van een gezelschapsspel (ha! ik verhoog mijn bod, sukkel, het zal jou niet lukken dit in de wacht te slepen) en nog iets waar ik nu even niet op kan komen. De stoelen van onze eerste keus gingen aan onze neus voorbij doordat meneer of mevrouw X. bleef bieden. Achteraf gezien waren ze helemaal niet zo leuk, want niet passend bij de nieuwe tafel en opnieuw te bekleden. Uiteindelijk sleepten we het salontafeltje voor 25 euro (yessss!) in de wacht en zes stoelen met een heerlijk doorleefde leren look voor € 65. Ik kan het echt iedereen aanraden. Beats IKEA.

Sauerkraut

Sauerkraut en Bratwurst. Is dat niet het eerste wat opkomt bij de gemiddelde Nederlander als het gaat om culinair Duitsland? Dat beeld is natuurlijk erg eenzijdig. Maar klopt wel een beetje. Zo zijn wij in het dorp beneden onder andere voorzien van een Schnitzelhaus en een 'gut-bürgerliches' restaurant waar de schnitzels het formaat van deurmatten hebben. (Deze is niet van mezelf. Helaas.) For good measure worden sommige schnitzels ook nog als dubbeldekker geserveerd en bovendien voorzien van enkele gebakken eieren - er boven op, wel te verstaan. Hier verlaat je letterlijk waggelend het pand.

Tot de overige culinaire mogelijkheden in het dorpje behoren verder de onvermijdelijke döner kebabzaak, een goed bezochte broodjeszaak en, last but not least, een voortreffelijke Italiaanse trattoria. Altijd volgeboekt en spotgoedkoop.

Maar goed, het beeld van schnitzels en Bratwust is natuurlijk net zo Duits als kroketten en friet Nederlands zijn. Lees: doorsnee. Middle of the road. De 'grote stad', dat is natuurlijk wat anders... Je vergelijkt een dorp in de Achterhoek tenslotte ook niet met Amsterdam. Al een aantal keren in hippe restaurants in Düsseldorf (zoals een voormalig treinstation met een bewogen geschiedenis, midden tussen de Baustellen en toch met een heerlijke tuin) heerlijk en goed gegeten.

O ja, dan vergeet ik nog te vertellen dat we ooit in het dorp kennelijk een Indian Takeaway rijk waren. Wij waren, zodra we dit ontdekten, hoopvol gestemd. Eindelijk wat kerrie en koriander op het melige platteland! Alleen: wij (en niemand anders) hebben deze Indiase afhaalzaak nooit open gezien. Al meer dan een jaar hangt er alleen nog 'Indian Takeway' op het raam van het bescheiden zaakje aan een doorgaande weg geplakt. Met wat lekkermakende afbeeldingen erbij. Waarschijnlijk is de Duitse Keuringsdienst van Waren - die nog sneller is dan de politie - er als de kippen bij geweest om deze tent wegens onfrisse omstandigheden te sluiten. Maar dat is natuurlijk pure speculatie.

Gelukkig een paar dagen geleden in Arnhem een zeer complete toko ontdekt. We zullen dus weer zelf achter de pannen moeten, wil het gekruid en pittig worden. Of een broodje Bockwurst achter de kiezen schuiven natuurlijk. Ook niets mis mee op zijn tijd!

Fris

In het huis waar wij begin november (ja, de verhuisdatum is geprikt!) gaan wonen, woonden voorheen mijn schoonouders. Na het overlijden van mijn schoonmoeder heeft het huis lang leeg en te koop gestaan. De banken-, financiële en huizencrisis maakte het niet makkelijk om het te verkopen, hoewel ook de gedateerde afwerking (makelaarspraat) meegespeeld zal hebben. Denk: oudroze tapijt en donkerrode tegels in de badkamer.... Afijn, er kwam in al die jaren niemand die daar doorheen kon kijken en kon zien wat een fijn huis op een mooie plek het zou kunnen worden.

In elk geval moest wel naar het huis worden omgekeken: in vele families de taak van de jongste (zoon) en zo ook hier. Administratieve rompslomp, onkruid wieden, de deur opendoen voor de meteropnemer, de verwarming een beetje opendraaien als het vroor, en in het algemeen gewoon regelmatig langsgaan om de boel te checken. Het huis kwijnde weg en voor ons begon het na die vijf jaar een aardige belasting te worden. We werden het zat. Om maar niet te spreken over al die tijd die erin is gaan zitten om alle (vele!) spullen en paperassen uit te zoeken. Zelf wilden we al heel lang weg uit het huis en de omgeving waar wij woonden. Ik moet oudste zoon de eer geven: hij kwam op het idee om 'op de berg' te gaan wonen, dus het huis uit de verkoop te halen en in plaats daarvan ons eigen huis in Nederland te koop te zetten. Het idee van de eeuw!

Het huis was dus ingericht zoals velen de inrichting van oudere mensen voor ogen hebben. Zware meubels, antieke kasten, theetafeltjes met kanten kleedjes.... De geest van Amy Groskamp-ten Have (wie kent haar naam nog?) waarde tussen de zorgvuldig ingepakte zilveren lepeltjes en anti-makassars (en wie weet dat nog?) op de leunstoelen. In de kamer die nu voor jongste zoon bestemd is, stond - hoe seventies - een elektronisch orgeltje. Voorzien van de nodige geluidseffecten als rhythm en samba. Onze zoons, toen nog jonger, hebben daar menig concert met bijbehorend 'showtje' op uitgevoerd, met wisselend succes overigens. De kamer werd door ons aangeduid als 'de orgelkamer'. Op het orgeltje stond een koperen kandelaar en boven de toetsen blikte Jezus alziend de kamer in. Verder: boeken, een stoffige hanglamp en een gebloemd bankje. Het grootste pluspunt: een flinke kastenwand. Afgelopen week heb ik hard gewerkt, ook aan deze kamer. Het is nog niet helemaal af, de muren moeten deels nog gewit worden en het kozijn geverfd. Maar zie hier alvast het resultaat: een frisse jongenskamer! Het orgeltje is weg en allang vergeten. Waarschijnlijk ook door de jongens. That's life.

Terug naar de kust

Nee, niet wat huis betreft natuurlijk...! Dat ligt zo diep in het binnenland dat een dagje strand bijna geen haalbare kaart lijkt. Alhoewel: we zullen ons ongetwijfeld volgende zomer nog wel eens voegen in de grote colonne 'landgenoten' (want met Duits kenteken) richting Noordzee.

Terug naar de kust, dat was afgelopen weekend. Waarom 'terug', dat lezen jullie hieronder. Zoals velen weten - en anders heb ik het goed verborgen gehouden - was ik afgelopen zaterdag jarig, en bereikte ik ook nog eens een leeftijd die toch wel als een mijlpaal mag worden beschouwd. Een punt om terug én vooruit te blikken. (Al beschouwen velen bij deze gelegenheid het plaatsen van een pop van een oud wijf op een krakkemikkige keukenstoel in de tuin het toppunt van leuk.... ). Al maanden lang had ik verkondigd op deze belangrijke verjaardag niet thuis te willen zijn. Moeilijke momenten moeten soms op een rustig plekje verwerkt kunnen worden. Want als 40 over the hill is, wat is dit dan wel niet.....: Pyreneeën, Andes, Himalaya? Voordeel is dat wanneer je zo hoog op een berg staat, je een prachtig uitzicht hebt.

Het was dus geen toeval dat ik tot mijn grote verrassing vrijdagmiddag meegevoerd werd naar de Noordhollandse kust. Mijn geliefde en kinderen hadden flink uitgepakt: een hotel met zwembad, en voor mij een heerlijke zuurstofbeautybehandeling. Heerlijk gegeten, gedronken, langs het strand gewandeld en genoten van een paar speciale dagen. Building memories! Hartverwarmend en bijzonder. Op 1 september kwam de zon, net voordat hij onder zou gaan, als felrood schijfje nog even tussen de wolken doorpiepen.

Als peuter ging ik met mijn ouders naar Groet en Schoorl, en was dol op de zee en op het 'Kimduintje',  het klimduin in Schoorl. Het was onherkenbaar veranderd natuurlijk, maar ik heb het wel 'even' beklommen (53 m!) Ook op het kleinere klimduin in Groet heb ik, genietend van het uitzicht, zitten mijmeren. Over mijn ouders die ik niet meer kan vragen om anekdotes over vroeger. En over mijn eigen kinderen die ik nu van het duin zag afrollen. En die lieve man daar beneden op een bankje die voor een onvergetelijk weekend heeft gezorgd. xxxxx dank je wel, en alle anderen: jullie houden een feestje te goed!

Mein modernes Handy

Voor de aanvraag van internetaansluitingen moest ik een Duits telefoonnummer opgeven. En dat had ik natuurlijk niet. Wanhopige pogingen om een Nederlands telefoonnummer in te vullen werden hardnekkig en systematisch geweigerd door het systeem. Even ouderwets gebeld. Een zeer correcte en aardige mevrouw meldde mij dat ook zij die foutmelding zou krijgen als ze over zou gaan tot het invullen van een niet-Duits telefoonnummer. De moderne techniek stond weer eens voor paal dus. Er bleef maar een mogelijkheid over: het aanschaffen van een Handy (is mij een raadsel waarom die dingen zo heten, maar het is wel een woord dat blijft hangen). Dus - het was nog schoolvakantie - met mijn twee kids naar mijn favoriete winkelstadje B. gecrosst en bij de eerste de beste telefoonwinkel een leuk kleptelefoontje uitgezocht. Wat het moest kunnen, vroeg de verkoopmedewerkster. 'Nichts', antwoordde ik. Nou, dat werd moeilijk, maar een 'billig' telefoontje dat alleen kon bellen en sms-en, dat had ze wel. Uiteraard leverde mij dit alleen maar hoon van oudste zoon op. In het openbaar gezien worden met een goedkoop Samsung-kleptelefoontje: het ging nu echt de verkeerde kant op met mama.

Het was warm, dus we gingen even verderop een ijsje en tosti's (ze wilden geen ijsje) eten op een terrasje. Bij nadere inspectie bleek mijn funkel-nagel-neues Handy geen batterij te bevatten. Slordig. Oudste zoon - zoals velen weten al vanaf babyleeftijd gebiologeerd door telefoons - zou wel even teruglopen. 'Schiet op, zometeen komt je tosti eraan,' riep ik hem nog na. Me afvragend hoe hij dit, met een zeer beperkte kennis van de Duitse taal, zou gaan oplossen. Laat maar schuiven, dat hoort ook bij opvoeden.... De tosti stond net op tafel toen meneer triomfantelijk terugkeerde: met batterij. 'Wat goed van je... maar je spreekt toch helemaal geen Duits?' vroeg ik. 'Nee, maar ik heb gewoon gevraagd: sprechen Sie Englisch?' was het antwoord. Logisch toch?! O ja, en dit kreeg ik (lachen!) kort daarna met de mededeling 'dit vond ik op intern... uh, een rotswand....'

Alsof ik me al niet oud genoeg voelde.

Mooi geel is niet lelijk!

Even een fotootje om iedereen heeeel nieuwsgierig te maken. En voor degenen die het huis kennen: rara, waar is dit? Natuurlijk plaats ik niet de hele foto....

Blick auf dem Norden

De een na laatste week in mijn kantoor in Arnhem-Noord is alweer aangebroken.... Het lukt voor de zoveelste keer weer niet om verbinding te krijgen met de benodigde programma's via extranet, zodat ik niet aan 'mijn blad'  kan werken. Nu zit ik met smart te wachten op een telefoontje van de helpdesk. Ventilator aan en uitkijkend over een bosrijke omgeving met rode daken....

Het zal wennen zijn om 'kantoor te houden' op de Duitse berg. Financieel gezien ziet het plaatje er rooskleuriger uit, maar ik zal dit plekje missen. Alleen al het feit dat ik, als zelfstandige, naar een kantooromgeving kan gaan. Waar dan weliswaar geen collega's rondlopen, maar in elk geval andere werkenden met wie je in de lift staat en samen door de deur naar binnen gaat. Wat een verademing ten opzichte van ons oude huis waar ik de omgeving als beklemmend ervaar. Elke keer als ik hier naartoe rij en met mijn sleutel de schuifdeuren in de entree beneden open 'piep', krijg ik nieuwe energie.

Voor mezelf moet ik nu dus een modus gaan vinden om thuis ook een 'kantoorgevoel' te krijgen. Daarvoor is al een flitsend, wit koffie-apparaat van Tchibo aangeschaft. (Voor wie Tchibo niet kent: het is een winkel met oorspronkelijk alleen koffie (produkten), maar tegenwoordig kun je er ook reisjes en cruises boeken, en allerlei 'tolle Accessoires und modische Highlights' aanschaffen, ook een webwinkel). Ach ja, when in Rome.... Maar goed, dat kantoorgevoel dus. Zonder al dan niet vervelende collega's, zonder praatje bij het koffieapparaat, zonder slaperige koppen en veel te veel aftershave 's ochtends in de lift. Het betekent dat ik, om zo efficiënt mogelijk te kunnen werken, mijn 'kantoor' (een echte, af te sluiten studeerkamer!) ook echt als zodanig moet gaan gebruiken. Dus niet tussendoor even wat anders (huishoudelijks of zoiets als op de foto....) gaan doen - behalve misschien de buurman die 'boven ons' woont kwade blikken toewerpen. En veel op pad gaan, al is de woonomgeving nog zo mooi. Uitdaging!

Home is where....

Home is where the heart is. Een waarheid als een koe. Ik ben er altijd als de kippen bij om dat te roepen en te denken als we op reis zijn. Wat heb je nu meer nodig dan kleding, boeken en eten (vooruit, lenzen en mascara) om ergens happy te zijn samen met je geliefden? Niet al die ballast. Nergens goed voor. In het zinderend warme Italië lijken die dozen vol jeugdherinneringen (neeeee, natuurlijk mag dat niet weg! Dat gifroze portemonneetje met hertjes erop heb ik nog van mijn oma gekregen) ver weg, heel ver weg en uiterst onbelangrijk. En toch....

Het draait uiteraard niet om spullen. Professional organizers benaderen het vaak zo: is het nuttig? Zo nee, is het mooi? Als het antwoord op (een van) beide vragen 'nee' luidt, kan het item de prullenbak in. Ging het in de praktijk maar zo. Sommige mensen hebben hoarding tot een ware levenskunst verheven. (Over het piepkleine maar tot de nok toe gevulde flatje van mijn overleden tante later meer). Nu de verhuzing naar de Duitse berg nadert (we hebben nog geen definitieve datum) worden we meer dan ooit geconfronteerd met .... juist, spullen. En zooi. Een mini-Miele stofzuigertje van oudste zoon. Een dierbaar wipstoeltje waar het onderbeen van jongste zoon nu niet eens meer in past. Enzovoorts.

Home is where the heart is. Ik moest aan die aloude zegswijze denken toen oudste zoon en ik gisteren het dorp op de Utrechtse Heuvelrug bezochten waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Dat gebouwtje was vroeger het postkantoor (daar gingen mensen heen om postzegels te kopen!), en die apotheek was vroeger een garage. Kijk, zo liep ik van school naar huis ('best ver'! vond oudste zoon), daar woonde zus, daar woonde zo, en daar - op de Boslaan - kon je beter niet wonen. Wat is dat toch dat er zoveel herinneringen, mooie en droevige, naar voren komen als je de plekken van je jeugd bezoekt? Terwijl de omgeving waarin ik de laatste elf jaar woon nauwelijks een indruk lijkt te hebben achtergelaten....

Mijn hart is al niet meer hier, maar op onze nieuwe woonstek. Het voelt in elk geval goed. Er moet nog veel, heel veel gebeuren voordat we het nieuwe huis kunnen betrekken. Maar dan is het hopelijk zitten bij de open haard met een glas wijn en wachten tot het echte thuisgevoel toeslaat. 

Een blóg, mam?

'Een blóg, mam?' Dat was de reactie van oudste zoon - hij is 11 - toen ik hem vertelde dat ik een blog was begonnen over onze aanstaande verhuizing naar de Duitse berg. U kent dat wel: die toon en intonatie die (semi-) pubers gebruiken als een ouder mens, in casu je forty-something moeder, iets doet dat gênant, niet passend bij de leeftijd enzovoorts is. Kortom: erop gericht is om je compleet door de grond te laten gaan. In series als Phineas & Ferb en Zack & Cody wordt uitsluitend op deze toon geconverseerd. Ik belde hem overigens hierover, want in onze doorsnee twee-onder-twee-kap communiceren wij per huistelefoon. Naar boven schreeuwen is volslagen zinloos, want dat komt niet uit boven het Skype- en Minecraft-geweld.

Ik stuurde hem dus de link. Even later - hij had, neem ik aan, gekeken of het echt wel waar was - kwam hij toch maar even poolshoogte nemen bij mijn laptop. Om zijn mond een trekje dat het midden hield tussen gepaste trots en mij willen uitlachen. Ik geloof dat hij het toch wel leuk vond. (Overigens ben ik helemaal niet zo'n digibeet als uit dit stukje valt te concluderen. Maar je bent natuurlijk al snel achterlijk in de ogen van een elfjarige die YouTube-filmpjes en presentaties in elkaar draait alsof het niks is. Maar dit terzijde).

Om nog maar even bij oudste zoon te blijven: gisteren heb ik een van de muren in zijn nieuwe kamer voorzien van een tweede laag appeltjesgroen. Hij wilde graag een kleur waar hij 's ochtends echt goed wakker van zou worden. Nou, als dat niet gelukt is.... Groener dan dit wordt het niet. Straks even kijken of het nu helemaal dekkend is.

Aha, daar is oudste zoon: eindelijk aangekleed beneden. Heerlijk, zomervakantie. Hij vraagt of ik zin heb in een 'hangout': zijn iPad staat al klaar. En ik nou altijd maar denken dat een hangout iets was dat je als kind deed op je kamer - al dan niet appeltjesgroen.

Nieuw begin!

Daar zit ik dan, als ervaren tekstschrijver, met mijn mond vol tanden en mijn vingers zwevend boven het toetsenbord..... Want waar moet ik beginnen als ik het verhaal wil vertellen van het nieuwe begin van ons gezin op een berg(je) net over de grens in Duitsland? Er lijkt kop noch staart aan te zitten. Dan eerst maar even een foto.... Wordt vervolgd.